Conan

Ik moet eerlijk zijn: ik was geen fan van Marq van Broekhoven. “Peer de Plintkabouter” vond ik een niet zo denderend getekende gagstrip met doorgaans vrij voor de hand liggende pointes  en “Marq denkt” heb ik niet gelezen. Maar na het lezen van de eerste “Jodocus de barbaar” ben ik van gedacht moeten veranderen.

Jodocus dook voor het eerst op in het Nederlandse stripblad Eppo maar werd intussen, na slechte cijfers bij een referendum onder de lezers, alweer afgevoerd. Uitgeverij Strip 2000 viste het personage echter op en gaf het eerste album uit.

Jodocus de barbaar is een regelrechte parodie op Conan the Barbarian en andersoortige fantasystrips. Van Broekhoven smokkelt ook enkele gegevens uit sprookjes het verhaal binnen. Toch is deze strip meer dan een simpele parodie. Van Broekhoven gebruikt enkel de uitvergrote basisgegevens van eerdere barbaren en vertelseltjes, niet de gebruikelijke plotlijnen.

Die plotlijn is in se ook niet zo bijzonder. Het gaat hier om een Cyrano de Bergeracesque persoonsverwisseling in een romantische relatie.

Dat klinkt misschien allemaal niet zo wervend. Waarom heb ik mijn mening over van Broekhoven dan herzien? Wel, de strip moet het niet hebben van de plot, belangrijker zijn de humor en de bizarre personages. In de trant van Donjon weet van Broekhoven met situatiehumor en grappige dialogen een zeer entertainende fantasystrip te maken. Orkachtigen die spreken over “lieve, tere vlindertjes”, een queeste naar een waterval die om de hoek blijkt te liggen, dat soort dingen.

Hoe onnozel de humor soms ook is, ik ben er voor gevallen. Dat ik niet plat ging voor “Peer de plintkabouter” en wel voor deze strip ligt deels aan de vorm. De absurditeit van van Broekhoven lijkt beter te werken in een ruimere setting.

Het metier dat hij opgedaan heeft door jarenlang Peer strookjes te tekenen gaat hem ook goed af in deze langere strip. Eén van de meest in het oog springende pluspunten aan deze strip is immers de timing en het ritme.

En ook met de tekeningen valt het me mee. Van Broekhoven is nog steeds geen meestertekenaar maar zijn stijl is wel geëvolueerd met deze strip. Zo zit er meer detail in de achtergrond of soms net niet, maar dan gebruikt van Broekhoven wel een gestilleerde decor met mooi afgewerkte silhouetten van een bos of iets dergelijks.

Ook de inkleuring doet veel. Die is simpel maar doeltreffend en heft de tekeningen naar een hoger niveau dan voorheen.

Op zich een spijtige zaak dat deze strip niet meer in Eppo verschijnt. Misschien omdat het een buitenbeentje is? Alleszins, ik heb het voor buitenbeentjes en deze strip gaat op de stapel “te bewaren”. Achteraan in de strip staat alvast een tweede album aangekondigd. Jottum.

Jodocus de barbaar nr. 1 – Een prinses ontsnapt

Marq van Broekhoven

Strip 2000