Hoogdravend

In 2009 kwam Enki Bilal in Animal’Z aanzetten met de opzet voor een nieuwe reeks albums. Na het “Infarct”, een wereldwijde catastrofe, werd de aardbol herschapen tot een postapocalyptische woestenij. Dat niemandsland moet Bilals nieuwe speeltuin worden waarin hij filosofie met sciencefiction kan laten clashen in de grootse traditie van zijn eigen oeuvre. Deze “Julia & Roem” is de tweede strip die zich afspeelt in de wereld na het Infarct. U leest het al in de titel, in “Julia & Roem” verweeft Bilal het beroemdste toneelstuk van Shakespeare in zijn verhaal. Goed of slecht: het resultaat kan alleszins beklijvend genoemd worden…

Eerst het slechte nieuws: Bilal gaat verder op de protserige, halfbakken en hoogdravende filosofische mijmeringen die zijn werk de laatste jaren steeds meer lijken te overwoekeren. Het hoofdpersonage van dit album, een legerarts genaamd Lawrence spuit het hele boek door monologen die waarschijnlijk voor diep moeten doorgaan maar feitelijk een grote hoop quatsch zijn. “Ik geloof in deze volledig herschikte geografie en ik geloof niet meer in God. Hij kan niet de plastisch (Sic) chirurg zijn die de aardkost zo heeft gelift, want dat kan alleen de aarde zelf hebben gedaan.” Ja zeg…

Ik ben de eerste om toe te geven dat er in de vertaling waarschijnlijk heel wat is verloren gegaan. Ik kan niet geloven dat deze zin in het oorspronkelijke Frans even houterig klonk. Maar dan nog kan ik niet anders dan dit soort gewauwel het etiket “gezwollen” opplakken.

Nog erger wordt het als de hoofdpersonages dialogen van Shakespeare beginnen te debiteren. Op het einde van het boek staat ergens dat deze “met de nodige vrijheden” werden ontleend aan het oorspronkelijke stuk, maar ik vraag me dan wel af wat die “vrijheden” waren. Als men zich dan toch vrijheden permitteert, waarom de teksten dan niet leesbaarder maken? Ach, ik kan me zelfs voorstellen dat Bilal uit het Engels naar het Frans vertaalde teksten gebruikte en dat Bilals teksten dan nog eens vertaald werden naar het Nederlands voor deze uitgave.

Soit, dat moest er uit. Is dit dan een slechte strip? Bijlange niet! De grootste kracht van verhaal is de spannende en esoterische sfeer die Bilal ondanks alles weet op te wekken. Dat de man een fabuleus tekenaar is weten we al langer en dit boek is alleen al een aanrader omwille van de plaatjes.

Met blauw en rood als voornaamste kleuren schetst Bilal een wereld waarnaar het aangenaam kijken is. Zijn personages lijken echt te leven op de pagina, zijn compositie is er één om de hoed bij af te nemen en de landschappen die hij uit zijn pen tovert hebben een vreemdsoortige, magische glans over zich heen.

Het feit dat bijna alle prenten even breed zijn als de pagina geven het boek een filmische look. Breedbeeld als het ware. Die openheid en luchtigheid bieden weerwerk aan de zware teksten.

Het verhaal zelf is ook origineler dan de doorsnee “Romeo & Julia” adaptaties. De meeste bewerkingen, zie: “Westside Story” of “Julius en Romea” in de reeks “Jeremiah” van Hermann, nemen de plot van het origineel over en verplaatsen die naar een andere locatie of een ander tijdsgewricht en/of kleuren de personages een beetje anders in. De opzet van dit album is anders.

Op het eerste zicht lijkt de gekende plot zich te ontwikkelen zoals in het origineel totdat er iets interessants gebeurt: Lawrence herkent die plot. Hij herinnert zich het toneelstuk van voor het Infarct. Dat maakt de zaken een beetje meta en dat zou het verhaal nog veel ingewikkelder kunnen doen verlopen, maar Bilal ontwijkt die valkuil. Bilal weet uit deze vondst net een spannend verloop te puren. Lawrence kent de afloop van “Romeo & Julia” en beslist te trachten de plot te slim af te zijn. Lawrence wil het dramatische einde voorkomen. Naarmate het verhaal naar de finale groeit wordt het bijgevolg ook steeds meeslepender en opwindender omdat je natuurlijk wil weten of Lawrence in zijn opzet zal slagen.

Voor wie de aanstellerige teksten er bij wil nemen en een interessante plot gelardeerd met prachtige tekeningen wel kan smaken is dit een Bilal om niet te missen.

Nog even het beste argument voor deze analyse: de meest beklijvende scène in het boek is die waarin Roem en Julia verliefd worden op elkaar en mekander het hof maken: vier uitmuntend getekende, sfeervolle pagina’s, maar wel zonder tekst…

Roem & Julia

Enki Bilal

Casterman