In 2008 veroverde ene Joe Hill menige harten van comicminnaars met zijn nieuwe stripreeks “Locke & Key”. Het ging zelfs zo ver dat het eerste nummer al uitverkocht op de dag waarop het verscheen. Uitgever IDW Publishing was er immers in geslaagd om, mits een geslaagde promotiecampagne en heel wat buzz rond de auteurs, een hype rond de nieuwe serie te creëren. Maar was die hype terecht?

Dat er een aflevering van “Klare Taal” aan “Locke & Key”gewijd wordt beantwoord die vraag eigenlijk al, maar u bent een doorwinterde striplezer die graag ook wat argumenten en achtergrondinfo krijgt. Welaan dan!

De tekenaar van “Locke & Key”, Gabriel Rodriguez, was bij een klein, maar loyaal publiek al een beetje gekend dankzij een adaptatie van een bekend boek van Clive Barker: “The Great and Secret Show”. De comic, gescript door Chris Ryall, bestond uit 12 delen en kende een matig succes. De reeks had wel een trouwe schare diehard fans, vooral dan lezers die al aan Clive Barker verknocht waren.

In 2007 kwam de film “Beowulf” uit, een door Neil Gaiman gescripte versie van het epische gedicht. IDW Publishing verwierf de rechten om de film te adapteren voor comics. Chris Ryall nam opnieuw de schrijfteugels in handen en Rodriguez leverde de tekeningen. Gaiman is uiteraard een grote naam in de comicwereld en dankzij deze reeks kreeg Rodriguez nog meer aanhang van de fans.

Eind 2007 werd dan, wat eigenlijk nog maar zijn derde grote project was, aangekondigd: “Locke & Key”, geschreven door Joe Hill, een debutant in het medium van comics.

“Locke & Key” was niet de eerste publicatie van Hill. Hij had zijn sporen als schrijver al verdiend in de wereld van het proza. Hill debuteerde in 1997 met een kortverhaal in het horror genre. Hij bleef gestaag kortverhalen schrijven en publiceren in tal van tijdschriften en publiceerde in 2005 “20th Century Ghosts” een bundeling van zijn beste pennenvruchten tot dan. In 2007 volgde de roman “Heart-Shaped Box”. Die roman stond na 1 maand al in de top tien van de bestsellerslijst van The New York Times.

De aandacht die Hill daardoor kreeg leidde al snel tot de revelatie van zijn echte naam. “Joe Hill” is immers een pseudoniem dat de man aangenomen had omdat zijn vader een zeer bekende schrijver is. Joe wou echter op eigen kracht proberen te slagen als auteur. Een zeer nobel streven in tijden waarin mensen verwachten rijk en beroemd te worden in ruil voor het eens afsteken van hun broek in “Big Brother” en konsoorten.

En begrijpelijk ook, als je weet wie die vader is. Schrijf maar eens horror als je verwacht constant vergeleken te worden met Stephen King…

Uiteraard waren er tal van sceptische stemmen die opgingen rond deze reeks. Kan die proza schrijver wel comics schrijven? Wat denkt die wel?

De meeste van die stemmen verstomden echter ietsje meer met elk nummer van de reeks dat gepubliceerd werd tot er praktisch enkel nog lof weerklonk.

“Locke & Key” gaat over een gezin dat, getekend door de brutale moord op de vader van dat gezin, verhuist naar het Keyhouse estate, een groot, Victoriaans aandoend huis dat ergens op de kliffen staat in een stil stadje in Massachutes, Amerika.

In het huis woont Duncan Locke, de broer van de vermoorde vader. Het gezin, bestaande uit moeder Nina, oudste broer Tyler, middelste zuster Kinsey en jongste broertje Bode, heeft behoefte aan een omgeving waar ze niet constant herinnerd worden aan de gebeurtenissen uit hun recente verleden. Waar ze echter wel mee geconfronteerd worden is het verleden van hun vader, Rendell Locke…

De serie focust vooral op de Tyler, Kinsey en Bode. De drie ontdekken al snel dat er iets vreemd aan de gang is in Keyhouse. Doorheen heel het huis zijn tal van vreemde sleutels verborgen, elk met een eigen magische kracht. De ene sleutel geeft je de macht om schaduwen te animeren en te bevelen, de andere heeft de kracht om je uit je lichaam te laten treden, enz…

Ook zit er, in een waterput ergens op het domein, een bovennatuurlijke entiteit gevangen.  Wat die juist is (Een geest? Een alien?) en wat die juist wil wordt slechts met mondjesmaat vrij gegeven. Het enige wat snel duidelijk is voor de lezer is dat deze entiteit iets te maken heeft met het verleden van de vader van de drie hoofdpersonages.

Dankzij allerlei manipulaties kan de entiteit ontsnappen. Dit bovennatuurlijke wezen neemt vervolgens een menselijke gedaante aan, noemt zich “Zack Wells” en zoekt contact met Tyler, Kinsey en Bode. Zack is uit op de “Omega Key” en probeert daarvoor hun vertrouwen te winnen. Wat die sleutel doet is nog niet bekend, maar dat dat weinig goeds zal zijn, is duidelijk.

De serie zit boordevol spanning en mysterie en Hill weet die aspecten zeer goed te doseren. Elke vraag die beantwoord wordt leidt tot andere vragen. Wat is er vroeger gebeurd tussen Rendell Locke en de entiteit? Wat is het doel van de entiteit? Vragen genoeg.

Wat de reeks eigenlijk nog veel spannender maakt, zijn de personages. Hill blijkt immers een meester in de psychologie en het schrijven van dialogen. Zijn personages komen los van het papier en spreken in geloofwaardige dialogen over hun angsten, zorgen en diepste verlangens.

Daar komt de spanning van de aanwezigheid van Zack en de onwetendheid van Tyler, Kinsey en Bode nog eens bij. Ze komen immers veel in aanvaringen en gevechten terecht met de entiteit, maar ze beseffen niet dat die, in de vorm van Zack, zich steeds dieper in hun privéleven graaft.

Het is lang geleden dat ik nog zo meegeleefd heb met fictieve figuren en de vraag wat er met hen zal gebeuren is, voor mij, zelfs nog pertinenter dan de vragen inzake de bovennatuurlijke gebeurtenissen. Il faut le faire.

Hill gebruikt de horrorelementen in het verhaal ook zoals het hoort: om de psychologie van de personages uit te diepen. Zo gebruikt Kinsey bijvoorbeeld de “Head Key”, waarmee je naar believen dingen kan toevoegen of wegnemen aan je kennis en psyche, om haar capaciteit tot het voelen van angst en verdriet weg te nemen.

Je kan je voorstellen dat dat verstrekkende en spannende gevolgen heeft. Hill beschrijft deze gebeurtenissen zo overtuigend dat je jezelf na een tijdje, zonder er erg in te hebben, betrapt op het filosoferen over de dingen des levens. Geen comic voor leeghoofden dus.

En kennis van het medium strips heeft die Joe Hill blijkbaar ook. Hij maakt dankbaar gebruik van alle technieken die hem aangeboden worden: hij spiegelt scènes, laat verschillende scènes zich tegelijkertijd op 1 bladzijde afspelen, laat personages de randen van kaders doorbreken om daardoor bovennatuurlijke gebeurtenissen aanschouwelijker te maken en zijn ritme en spanningsopbouw swingen de pan uit.

Dat alles wordt exquisiet verbeeld door Rodriguez. De man tekent in een stijl die gedetailleerd genoeg is om de gebeurtenissen levensecht te maken maar laat op de gepaste momenten wel het beest in zich los.

Zijn actiescènes en verbeelding van de bovennatuurlijke elementen in de strip zijn superbe. Verder draagt hij toe aan de spanning door een klare vertelstijl en goede opbouw van de pagina’s. Hij leidt het oog van de lezer op meesterlijke wijze doorheen de belevenissen op papier.

Allemaal goed en wel maar heeft deze reeks een reële kans op een vertaling? Op dit moment wordt een pilootaflevering voor een Tv-reeks gebaseerd op “Locke & Key” ingeblikt en in mei zal het Tv-netwerk Fox op basis daarvan beslissen of de TV-reeks er effectief komt of niet.

UPDATE: Fox heeft op basis van de pilot beslist om de TV-serie niet in productie te nemen. De makers laten het hier echter niet bij en gaan met de pilot leuren bij andere zenders zoals Syfy en The CW. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Als deze reeks vervolgens ook in België wordt uitgezonden en succes kent dan werkt dat als een rode, of in dit geval misschien groene, lap op uitgevers. Een succesvolle film of TV-reeks garandeert immers een meerverkoop.

Beschikbaarheid

De reeks heeft geen opeenvolgende nummering maar komt uit als een reeks van “limited series”[1] die elk hun eigen titel en nummering kennen. Elke reeks vormt één hoofdstuk in het verhaal. Elk hoofdstuk bestaat uit 6 comics van 22 pagina’s.

Op het moment van dit schrijven werden reeds 3 complete hoofdstukken uitgegeven. Elk van hen werd gebundeld in een trade paperback.[2]

1. Welcome To Lovecraft

2. Head Games

3. Crown of Shadows

Het vierde hoofdstuk “Keys to the Kingdom” zal in april afgerond worden, waarna er snel een bundeling zal volgen.

Daarna volgt nog een vijfde, afsluitend hoofdstuk. Dat vind ik trouwens ook een pluspunt. Zo weten wij als lezer tenminste dat het verhaal afgerond zal worden op een (waarschijnlijk) bevredigende manier. Er zijn al teveel reeksen die nodeloos en langdurig uitgemolken worden en nu nog slechts een schaduw van hun eerdere zelf zijn.

Favoriete Scène

Als favoriete scène kies ik deze keer voor een complete comic: nr. 3 van de 4^de limited serie “Keys to the Kingdom”.

Dit deeltje van de reeks illustreert perfect hoe vaardig Joe Hill en Gabriel Rodriguez zijn. Aan de hand van de pagina-indeling krijgen we een kijkje in het hoofd van Bode. Fictie en realiteit worden vrolijk en kundig vermengd en dat wordt dan nog eens gedaan door middel van klassieke, naar “Casper & Hobbes” en “Peanuts” verwijzende stopstrips.

Rodriguez draagt zijn steentje bij door zijn stijl desgewenst aan de stijl van de stopstripdeeltjes aan te passen. Nice…