Stom

Marc Legendre, de scenarist van “Asem” slaagt er steeds opnieuw in om extreme reacties bij me los te weken. Zijn eerste tien Biebel albums vond ik geniaal tot op het moment dat hij besloot om het absurdisme achterwege te laten. (en zich meer op de jeugd te richten?) “Mischien/Ooit”, dat hij schreef voor Kristof Spaey vond ik spannend en onderhoudend, maar al zijn de hemel in geprezen “graphic novels” zoals “Verder” en “Wachten op een eiland” waren dan weer iets te wanky. Met “Asem” is hij erin geslaagd om een stom boek te schrijven …

In deze strip worden immers amper tien woorden gesproken. Handig voor de internationale markt, dat geven ook de korte inhoud en de biografieën van de auteurs aan, die in 4 talen op het boek vermeld worden.

Het maken van een strip zonder woorden is minder makkelijk dan men zou denken. Woorden werken immers nuancerend en zonder ben je verplicht je verhaal in weidse gebaren te vertellen.

Gelukkig leent het thema, racisme, zich daar op excellente wijze voor. Het verhaal draait rond een Duits gezin, waarvan moeder Aziatisch en dochter half-Aziatisch zijn, neemt een pension over in een klein Frans kustdorpje.

Al snel swingen de racistische gevoelens bij heel wat dorpsbewoners de pan uit. Die vinden blijkbaar hun grondslag in de haat die men in dat dorp nog steeds koestert tegen Nazi-Duitsland. Ook de jeugd lijkt bevangen te zijn door die anti-Duitse sentimenten die men eerder verwacht terug te vinden bij 70-jarigen.

Dat het gezin raciaal gemengd is zorgt een beetje voor verwarring. Ik verwachtte dat de Aziatische afkomst misschien iets met de gevoelens van de dorpelingen te maken zou hebben maar niets in het verhaal wijst daar op. Dat zestienjarigen in 2010 nog bezig zouden zijn met de erfenis van WOII lijkt me ook niet meteen voor de hand liggend. Wat ook raar is, is dat die dorpers blijkbaar fascisme haten maar er niet voor terugdeinzen buitenlanders er eens goed onder te schoffelen.

Misschien had men een Marokkaans gezin moeten nemen en het nazisme achterwege moeten laten?

Wanneer men zich echter over deze schijnbare tegenstrijdigheden in het verhaal kan zetten, kan men in dit boek een ontroerend verhaal terug vinden: de liefde van ouders voor hun kind, onmogelijke kalverliefde, tragiek, humor, enz. …  Alle ingrediënten voor een meeslepend verhaal zijn aanwezig.

Dat, zoals eerder vermeld, de zaken nogal zwart-wit worden voorgesteld neem je er, dankzij het kijkplezier, zonder problemen bij.

Dat kijkplezier is te wijten aan Marcel Rouffa, de tekenaar. De man tovert emotie op papier alsof hij nooit anders gedaan heeft, heeft serieus wat gevoel voor ritme en opbouw in de vingers en tovert met de inkleuring steeds de gepaste sfeer tevoorschijn.

Er zijn echter nog redenen om dit boek aan te schaffen. Dit boek is voor uitgeverij Oogachtend een primeur omdat er, tegelijkertijd met de papieren versie, ook een digitale versie uitkwam voor i-pad, i-phone of pc via i-tunes.

In de digitale versie zitten verschillende digitale effecten die op papier niet mogelijk zijn. De toekomst is hier. Zingt jubilaté.

In de papieren versie probeerde men deze effecten na te bootsen door kalken tussen de gewone bladzijden te steken waardoor men een pagina in feite tweemaal kan bekijken: met en zonder filter.

In de papieren versie is dat effect niet meer dan een leuk extraatje, in de digitale versie is het echter een stap in de richting van experimentele technieken die langzamerhand in mainstream strips beginnen door te sijpelen. En dat kan men enkel toejuichen.

Wie op zoek is naar een entertainende, niet al te ingewikkelde, bovendien op milieuvriendelijk papier gedrukte, graphic novel met oogstrelend tekenwerk kan zich dit boek gerust aanschaffen. Eerder voor de Twilightfans dan voor die van Nosferatu, maar de eerste die daarover klaagt zetten we de zuurpruimhoed op. Zo.

Asem

Verhaal: Marc Legendre

Tekeningen: Marcel Rouffa

Oogachtend