Ik werd door www.stripspeciaalzaak.be om te schrijven voor een nieuwe rubriek: “Klare Taal”. Op de site wordt die rubriek als volgt omschreven:

Strips, comics of manga’s zijn geen aparte genres. Ze hebben elk wel onderscheidende kenmerken, maar in de eerste plaats primeren toch een goed verhaal en dito tekeningen.
Dat helaas niet alles kan worden vertaald, is best te begrijpen. Voor wie nu en dan eens wat anders wil proberen naast de gekende, vertaalde reeksen en one-shots is deze rubriek bedoeld.
Hierin presenteren we niet-vertaalde strips. Dat kunnen comics en graphic novels zijn, Franse strips of manga’s in het Frans of Engels uit het heden of verleden. Onze keuze is volledig gebaseerd op persoonlijke voorkeuren en zo uiteenlopend als maar kan. De redactieleden proberen telkens een zo uitgebreid mogelijk beeld te schetsen van de geselecteerde titels.
Klare taal over onvertaalde aanraders, nu wekelijks aangevuld met een nieuwe titel.

Mijn eerste stuk verscheen gisteren en vandaag kan u het ook hier lezen. Het is ten dele een bewerking van een inleidend stuk dat ik schreef voor een interview met Tim Seeley en dat verscheen onder de naam “Grensgebied – Hack/Slash” en dat verscheen in Plots Stripmagazine nr. 2 in juli 2007.

Hack/Slash

In deze rubriek wordt een lans gebroken om anderstalige strips die dat waard zijn naar het Nederlands te vertalen. Strips met een boodschap, strips met diepgang of strips die het summum zijn van levensechte karakterontwikkeling.
Deze keer echter geen strips voor de meerwaardezoeker. Canvas-kijkers: gelieve u te onthouden. Deze keer breken wij een lans voor de dingen die er echt toe doen: humor, bloed en tetten…

Tim Seeley is een stripmaker die deze Heilige Drievuldigheid weet te waarderen en creëerde de reeks Hack/Slash. Seeley begon als tekenaar van de licentie-uitgave G.I. Joe vs. Transformers, maar werd door zijn werkgever, de Amerikaanse uitgeverij Devil’s Due, al snel erkend als een groot tekentalent. Prompt smakten zij een belangrijk project op zijn bord: Forgotten Realms: The Dark Elf Trilogy.
Die titel doet misschien bij weinigen een belletje rinkelen, maar de fantasyfans onder ons weten dat deze trilogie deel uitmaakt van het gigantische œuvre van een van de meest gewaardeerde fantasy- en sciencefictionauteurs van deze kant van onze kosmos: R.A. Salvatore.
Seeley adapteerde de boeken en tekende de comics met bravado. Hij scoorde bij de critici én bij de lezers. Vooral de verkoopcijfers ontgingen de bedrijfsbobo’s van Devil’s Due niet. Zij zorgden ervoor dat Seeley een eigen project kon pitchen: Hack/Slash. Seeley creëerde ondertussen ook het gelauwerde Loaded Bible voor Image Comics.
Hack/Slash kwam eerst uit in verschillende aparte limited series (series met een gepland einde) maar werd al snel een zogenaamde ongoing (een serie die blijft lopen). Seeley liep na een dispuut over uitgestelde betalingen van Devil’s Due, met medeneming van de hele back catalogue van Hack/Slash, over naar uitgeverij Image Comics.

De premisse van Hack/Slash is simpel: Cassie Hack, een muurbloempje in volle ontwikkeling, ontdekt dat haar moeder een seriemoordenares zonder scrupules is, rekent met haar af en dweilt nadien verbitterd de VS af op zoek naar meer seriemoordenaars om in de pan te hakken.
Deze psychopaten of slashers zijn een bekend fenomeen in de Amerikaanse cinema. Denk maar aan Freddy Krueger, Jason en recenter de killers uit de Scream-films. Inherent aan deze bloeddorstige tienermoordenaars zijn hun vaak bovennatuurlijke eigenschappen, de massa’s bloed en ingewanden die zij vergieten in hun films en de meestal onbegrijpelijk debiele jongvolwassenen die ze bij sloten over de kling jagen. (Voor meer informatie over de ‘regels’ van dit genre raden wij u de eerste Scream-film aan. De twee sequels zijn te bekijken op straffe van hersenbloeding en totale debilisering.)
Op het einde van de film wordt de slasher meestal verslagen door het hulpeloze meisje dat in de eerste scènes nog werd bestempeld als frigide of seuterig. Daarna komt de slasher in de onvermijdelijke sequel uiteraard weer tot leven om verzeild te raken in een eindeloze reeks afgekookte vervolgen, spin-offs, remakes of prequels.
Hack/Slash gaat echter verder waar de andere films in het genre ophouden. Wat gewordt er van dat studiebolletje dat transformeerde tot dappere heldin en idool van puisterige beugeldragers in The States? Wel, zij vindt zichzelf een stoere sidekick in de vorm van een gemuteerde spierbal (Vlad) en heeft één missie: de levens van de gefliptste slashers op een zo freaky mogelijke wijze termineren.

Seeley liep al enkele jaren met het Hack/Slash-project in zijn achterhoofd. De eerste incarnatie van het verhaal bestond uit een filmscript dat echter door tal van studio’s werd geweigerd. Toen Seeley de kans kreeg een eigen project te ontwikkelen dacht hij eerst zijn filmscript te adapteren. Gaandeweg ontdekte hij dat dit een te mager beestje was om klakkeloos in stripvorm te gieten, dus besloot hij het filmscript als een soort van korte flashback te verwerken in stripvorm om vervolgens van daaruit voort te gaan met het verhaal.
Het is een groot geluk dat Seeley dit besefte, want dankzij deze zet heeft hij de grenzen van het genre verlegd en het zelfs van voor de neus van de filmwereld weggekaapt.

Wat is er nu juist zo speciaal aan deze strip? Allereerst zijn er de tekeningen van Seeley, die zijn om vingers en duimen bij af te likken. Seeley heeft verstand van de erotiek van het net niet onthullen en het suggereren en de dames die hij op papier tovert zullen niet snel vervelen.
De strip staat ook garant voor intelligent, maar pretentieloos entertainment. De plots zitten goed in elkaar maar dat staat over the top gore niet in de weg. De dialogen zijn van topniveau en levensecht, maar ruimen af en toe ook de baan vrij voor silly oneliners.
Eerlijkheidshalve geef ik wel toe dat niet per sé alle materiaal het vertalen waard is. Omdat zijn ster bleef rijzen en hij lucratievere opdrachten kon gaan doen, gaf Seeley na een tijdje de tekenteugels door aan mindere goden. Dat verminderde meteen ook de kwaliteit van het tekenwerk. Ondertussen werden verschillende tekenaars ingeschakeld om enkele deeltjes te tekenen. Dat gebeurde echter met slechts wisselend succes.
Er kwamen ook een resem crossovers met andere strips uit die meestal wel lollig zijn, maar doorgaans ook niet meer dan dat: een gimmick.

Seeley bleef de reeks schrijven, maar koos er plots voor om de reeks een overkoepelende verhaallijn mee te geven. Hij bedacht een geheime cult die achter de resurrecties van de slashers zat en smeet er maar meteen ook een eeuwige strijd tussen de cultisten en doders van slashers tegenaan.
Dat is zoiets als de herkomst van de zombies in een goede zombieflick willen verklaren of op het idee komen om Star Wars-prequels te maken: te veel gezever staat de fun in de weg. Maar dat de eerste delen garant staan voor fun, dat staat vast.

Mijn favoriete scène komt uit het one-shot Girls Gone Dead (een one-shot is een compleet verhaal in één uitgave die buiten de hoofdreeks staat). In dit verhaal sluipt er een slasher rond, belust op het bloed van jonge studentes tijdens Spring Break. In de lente hebben de Amerikaanse universiteitsstudenten een week vakantie. Vele jongeren trekken dan naar vakantiebestemmingen met veel zon en strand en geven zich over aan tal van losbandige bachanalen en pleziertjes.
De cynische goth chick Cassie moet undercover gaan bij al die leeghoofdige blondjes om hen te beschermen tegen het nakende onheil. Het contrast tussen haar en haar leeftijdsgenoten zorgt voor hilarische toestanden.

De Amerikaanse deeltjes werden tot nog toe verzameld in acht bundelingen (of drie omnibussen). De eerste vier daarvan zijn zwaar aan te raden.

Leesvoer, allen te verkrijgen van Image Comics:

Volume 1: First Cut Hack/Slash: Euthanized
Volume 2: Death By Sequel
Volume 3: Friday the 31st
Volume 4: Revenge of the Return
Volume 5: Reanimation Games
Volume 6: In Revenge and In Love
Volume 7: New Blood Old Wounds
Volume 8: Super Sidekick Sleepover Slaughter