Achterstevoren

Vooruit dan, manga. Ik geef toe: ik ben een leek. Maar dat zou niemand mogen tegenhouden om eens een teen in onbekend water te steken. Want hoewel dat water er modderig uitzag en het op het eerste gevoel een onaangename temperatuur had, kwam ik er verbazingwekkend verkwikt uit.

Misschien komt dat omdat ik een sucker ben voor concepten en deze strip een knoert van een goed idee heeft als basis. Nao, een naïef, jong meisje, krijgt een pakketje in de bus. In dat pakket zit een briefje waarop staat dat ze geselecteerd is voor de “Liar Game” vergezeld van 100 miljoen Yen in coupures. Dat is ongeveer 900.000 euro. Dat kan dus tellen.

Een andere deelnemer heeft hetzelfde bedrag ontvangen. Beide deelnemers krijgen een maand de tijd om mekaar zoveel mogelijk geld afhandig te maken maar op het einde van de maand komen de vertegenwoordigers van het spel het oorspronkelijke bedrag terug ophalen. Wat je kunt stelen is dus je winst, maar als je onder het oorspronkelijke bedrag uitkomt dan heb je schulden. Een pracht van een premisse om psychologische spelletjes en oplichterijen in te verwerken.

In het begin werkt de naïviteit van Nao serieus op de zenuwen. Wanneer ze te weten komt dat haar tegenstander een oude leerkracht van haar is steekt ze heel wat onnozele toeren uit waarvan een normaal mens denkt: “Stomme kalle! Wat doet ge nu!”

Naarmate het verhaal vordert begin je echter mee te leven met het onnozele gansje en zorgt de suspension of disbelief ervoor dat haar personage toch onder je huid kruipt. Het blijkt ook dat de grove overdrijving van haar goedgelovigheid vooral dient om te contrasteren met de doorsnee hypocrisie of het nihilisme van andere personages. Soms heeft men al eens een karikatuur nodig om een punt te maken.

Ook de tekenstijl maakt dankbaar gebruik van karikaturen. Dat dat goed werkt is meteen één van de weinige dingen die ik over de tekenstijl kan zeggen. Ik ben niet thuis in de manga tekenstijl en kan de stijl van Shinobu Kaitani dus niet meteen in een traditie plaatsen. Wat ik wel kan meegeven is dat hij een heel eigen ritme heeft dat eventjes tijd nodig heeft om in je brein te settelen, maar nadien een zegen voor de leesbaarheid blijkt, dat de tekeningen en camerastandpunten de vaart in het verhaal houden en dat zijn fijne lijnen er ingaan als zoete koek.

De expressie en lichaamstaal van de personages zijn echter zijn grootste forte. Karikaturen zijn bon ton in de meeste manga. Zelfs al is de overheersende stijl realistisch, dan nog worden monden en ogen op bepaalde sleutelmomenten plots onrealistisch uitgerokken om het effect van die momenten te vergroten. Soms komt dat hilarisch over en of dat nu de bedoeling is of niet: voor mij was dat een pluspunt.

Over de plot kan ik verder niet veel kwijt omdat ik dan teveel verraad, maar u kunt er gerust van zijn dat die wendt en keert als een derwisj op speed. Toegegeven: sommige plotwendingen kan een ervaren lezer al van mijlenver zien komen aantuffen, maar een krak die ze allemaal spot voor hij er oog in oog mee komt te staan.

Er zijn ook enkele minpunten maar daar zijn verzachtende omstandigheden voor. Zo worden de zinnen nogal raar gesplitst en over de verschillende tekstballonnen verdeeld maar dat heeft waarschijnlijk met de discrepanties tussen Japans en Nederlands te maken en zolang we zelf geen Japans leren kunnen we daar dus amper over klagen. De vertaling (door een nobele onbekende blijkbaar, enkel de firma waar hij/zij voor werkt wordt vermeld) is van een hoog niveau, wat in deze tijden geen gegeven goed is.

Er wordt ook nogal veel uitgelegd in deze strip maar dat ligt aan het feit dat deze uitgave een bundeling betreft van zeven hoofdstukken die eerst apart verschenen zijn. Je beide oren mogen beslapen worden, het is niet zo dat Kaitani denkt dat we idioten met ADD zijn, hij trachtte enkel zijn lezers up to date te houden omdat er initieel waarschijnlijk heel wat tijd zat tussen het lezen van het volgende hoofdstuk.

De strip werd op oorspronkelijke wijze gepubliceerd, dat wil zeggen dat je het boek van achter naar voren moet lezen. Dit is minder beangstigend dan sommigen denken en na een bladzijde of tien merk je dat omgekeerd lezen al niet meer op omdat het verhaal je gegarandeerd op sleeptouw neemt.

De cliffhanger op het einde is er één van jewelste en doet me hopen op een snel vervolg. Evenwel hoop ik dat Kaitani ervoor zorgt dat hij alle draadjes van zijn plot op bevredigende wijze afhandelt en dat hij geen fan is van de Tv-serie “Lost”.

Dat de reeks bewerkt werd voor TV in Japan en meer dan elf miljoen kijkers haalde is alvast een goed voorteken.

Liar Game 1

Shinobu Kaitani

Dark Kana