Yippee Ki-yay

Westerns, science fiction, romantische komedies, kostuumdrama’s, oorlogsverhalen, horror, thrillers: het aantal genres in de populaire cultuur is eindeloos. Sommige mensen houden niet van dit of dat genre. Dat zijn debielen. Het gaat niet om het genre, het gaat om het verhaal. Een goed verhaal is een goed verhaal. En deze eerste aflevering van de nieuwe westernreeks “Stern” is een schot in de roos.

De gebroeders Julien en Frédéric Maffre zijn recente nieuwkomers in de stripwereld. Julien tekende al enkele albums in de reeksen “De Bank” en “De tombe van Alexander”, maar voor Frédéric is dit zijn eerste stripscenario en het is meteen een klapper.

Elijah Stern is een ietwat reclusieve doodgraver in een Deadwoodachtig stadje. Wanneer hij toevallig ontdekt dat een in een bordeel overleden alcoholieker eigenlijk vermoord is gaan de poppen aan het dansen. Wat volgt is een onconventioneel moordmysterie. En dat is de kracht van dit verhaal.

In plaats van actie is er sfeer en karakterontwikkeling. Stern zelf is een passieve man, die niet per se op zoek wil gaan naar de moordenaar, maar omdat al de andere personages vroeg of laat met de dood en dus ook met hem te maken krijgen, is hij de enige die een klare kijk op de zaak heeft. Het feit dat hij een teruggetrokken man is die liever een boek leest dan zich te laven aan het sociale leven van het dorp zorgt voor een zekere onthechtheid die hem ontdoet van enige zin om over de andere dorpsbewoners te oordelen. De man heeft geen plannen en wil enkel zijn leven in rust afhandelen. Later in het verhaal krijgen we echter een inkijkje in zijn verleden en omdat dat net zo onderkoeld gebeurt en gespeend is van Amerikaans drama komt die scène des te harder aan.

De andere personages zijn eveneens subliem uitgewerkt, ondanks of net omdat ze soms met slechts enkele kleine handelingen of dialogen worden neergezet. Bovendien zijn er ook geen winnaars in dit verhaal. Elk personage draagt de littekens van een leven in het harde westen mee. Iedereen verliest.

De tekeningen zijn toegankelijk en zeker niet slecht, maar niet echt van die aard dat je mond ervan open valt. Daar staat tegenover dat de gezichtsuitdrukkingen en houdingen van de personages zo goed uitgewerkt zijn dat de (al dan niet bewust ingehouden) emotie zelfs in tekstloze scènes van de pagina spat.

Julien heeft het juiste ritme te pakken in zijn pagina opbouw: traag en lyrisch. Hij laat ook vaak de decors hun werk doen om de lezer bij de keel te grijpen en laat die vervolgens voor de rest van het album niet meer los. Een goed grafisch verteller is hij dus zeker.

Twee minieme minpuntjes ontsieren het boek en hebben niets met de makers ervan te maken. De uitgever voelde zich genoodzaakt om in een voorwoord te verklaren dat, en ik parafraseer: “Hoewel deze strip ook een western is met een doodgraver in de hoofdrol, is hij niet afgekeken is van Undertaker.” Beetje raar. Dan moeten we misschien in het vervolg ook in alle strips over vikingen zetten dat ze niet afgekeken zijn van Thorgal? Verder is de titel ook een beetje een raar geval: Doodbidder?

Soit, een kniesoor die zich daar een buil aan valt. Stern is een aanwinst voor elke stripliefhebber met een (blauw) boontje voor Westerns en misschien zelfs ook voor die mensen die “niet van westerns houden.”

Stern Nr. 1: De Doodbidder, de zwerver en de moordenaar

Tekst: Frédéric Maffre

Tekeningen: Julien Maffre

Dargaud