Vette hap

Als men de karrenvrachten aan baggerstrips bekijkt die stripwinkels overspoelen lijkt het voor de hand te liggen dat uitgeverijen, wanneer ze dan eens een prachtstrip in de handen hebben, deze zo snel mogelijk laten vertalen. Niets is blijkbaar minder waar. De reeks “Esteban” kent in het Frans al vier delen en deze eerste aflevering dateert van 2006 alstublieft, s’il vous plaît.

Esteban is een inwoner van Vuurland zo ergens halfweg de negentiende eeuw. Dat leid ik af uit een artikel op Wikipedia en de karige info die daaromtrent in de strip gegeven wordt. Schiet mij dus niet af als ik er een paar jaartjes naast zit. Op Wikipedia worden de originele inwoners van Vuurland ook Indianen genoemd, dus zullen wij dat ook maar doen.

Feit is dat die Indianen rond 1850 niet zo’n leuke tijd hadden. Chili en Argentinië waren druk aan het bek– en live action vechten over het eigenaarschap van Vuurland, Indianen werden als slaven gebruikt en stierven bovendien bij bosjes aan onbekende ziektes die goudzoekers met zich meebrachten. In deze onaangename leefomstandigheden leren we Esteban kennen. Aan het begin van het verhaal heeft de jongen nog slechts één ouder: zijn moeder. Over de vader wordt niet meer gezegd dan dat hij recent overleden is. In de eerste pagina’s van het verhaal wordt Estebans moeder dan nog eens koelbloedig afgemaakt door kolonisten. Bummer.

De jongen, die altijd van de walvisvaart gedroomd heeft, reist naar een grote havenstad om aan te monsteren op een walvisvaarder. Een specifieke walvisvaarder: de Leviathan. Initieel lacht men de jongeman weg maar wanneer hij tegen de kapitein de naam van zijn moeder en haar schielijke dood vermeld schrikt deze geweldig, verandert van gedachte en haalt Esteban aan boord. Mijn pronostiek: in één van de volgende afleveringen zal blijken dat de kapitein Estebans echte vader is.

Wat volgt is een schets van het leven aan boord van een walvisvaarder uit die tijd. Dat boeit meer dan verwacht, naar alle waarschijnlijkheid omdat we over Vikings en cowboys stilaan genoeg weten en verandering van voer eten doet.

Door de onwetende ogen van Esteban leren we de kleurrijke personages en gewoontes aan boord van het schip kennen. Matthieu Bonhomme, tekenaar en scenarist, draait genoeg humor en suspense door zijn brij om deze meer dan smakelijk te maken. Daar komt ook de interessant weergegeven clash tussen de in de harde realiteit getaande walvisvaarders en de iets meer esoterische indianenvisie van Esteban bij.

Opbouw en flow van het verhaal zijn van een ongekende pracht. Er gebeurt constant iets dat de moeite waard is. Daarmee bedoel ik niet uitsluitend actie maar evengoed een korte beschrijving van hoe men het spek van de walvissen omzet tot olie of iets over in walvisolie gebakken koekjes. Het verhaal kabbelt voort als een kalme oceaan, soms onderbroken door een opwindend hoge golf of door het obligate noodweer.

Hoewel de mannelijke tekenstijl ruw lijnwerk herbergt vrijt hij duchtig voetje met de klare lijn. De inkleuring stuwt door het gebruik van vlekken en een effect dat op een soort van ruw kleurpotloodgekras lijkt, het geheel echter nog verder weg van Hergé. “Een effect” zeg ik, omdat ik uitga van computertechnieken. Wie weet werd het wel bereikt door met, godbetert, een kleurpotlood te kleuren. Ook het kleurgebruik is nogal hard en past naadloos bij het koude licht dat men dichtbij de ijzige Zuidpool zou verwachten. Goed zo. Het leven aan boord is hard en de tekeningen weerspiegelen dat.

Deze eerste aflevering van Esteban was een zeer aangename verrassing en een verademing in het huidige stripaanbod. Ik eis dat iedereen een exemplaar in huis haalt zodat het verkoopssucces garandeerd is en dat ook de volgende delen vertaald worden.

Esteban nr. 1 – De walvisvaarder

Tekst & tekeningen: Matthieu Bonhomme

Dupuis