Dit kortverhaal werd gepubliceerd in Gierik & NVT jaargang nr. 28 in het herfstnummer nr. 108 in 2010.

Voor de duidelijkheid: dit is fictie.

Ballast

Toen ik hoorde dat ze gescheiden was probeerde ik haar onmiddellijk op te sporen. Ze had mij lang geleden laten zitten om met een ander te trouwen en dat heb ik nooit kunnen loslaten.

Ik denk dat ze voor hem gekozen heeft omdat ze nog net iets meer van hem gedaan kreeg. Niet dat ze van mij niet veel gedaan kreeg, maar ik heb mijn trots.

Haar vinden was niet moeilijk: haar ouders wonen nog steeds op hetzelfde adres en die gaven me zonder problemen haar telefoonnummer. Ik denk zelfs dat haar vader liever zou gehad hebben dat ze met mij getrouwd was.

Dat ze ondertussen al twee kinderen heeft schrok me niet af. Ik heb zelf ook een zoon. Veertien jaar getrouwd was ik, en niet eens echt ongelukkig. Ik had me bij alles al neergelegd.

Toen ik haar belde was ik op de baan. Ik weet nog dat ik de camion aan de kant zette voordat ik haar nummer draaide. Normaal kan ik vanalles onder het rijden: bellen, eten, roken, soms zelfs masturberen. Maar ik was zenuwachtig.

Ze zag het meteen zitten om eens af te spreken. Wist ik veel dat ze wanhopig was. Geen diploma, slecht betaald werk, schulden… Gelukkig voor haar had haar man het hoederecht.

Binnen enkele weken was het geregeld: ik zou mijn vrouw verlaten. Ik heb er zelfs niet over nagedacht. Later verweet ze mij mijn impulsiviteit. En mijn vrijgevigheid. Maar toen ik het huis aan mijn ex-vrouw liet om zo snel mogelijk gescheiden te zijn hoorde ik haar niet piepen. Dat huis ging dan later toch naar mijn zoon.

Ik heb er nooit spijt van gehad. Zelfs na alles wat er gebeurd is. Zelf nu het tot dit gekomen is. Nu ja, voor jullie vind ik de situatie natuurlijk wel spijtig, maar ik zou het zo opnieuw doen. En dat ik mijn zoon achterliet zat me ook niet zo lekker. Een zoon, de droom van elke man. Een zoon die nog te jong was om alle leuke dingen mee te doen die je met een zoon kan doen. Nog te jong om zijn vader te kunnen teleurstellen ook.

Ik heb hem al een half jaar niet gezien. Hij is negentien nu. Niet dat hij niet om me geeft maar er zijn belangrijker dingen in het leven van een puber dan een afwezige vader. Ik versta het wel. Ik gun hem zijn vrijheid.

Ik heb gelezen dat bij jullie familie nog belangrijk is. Ik ben 100 jaar te laat geboren. En op het foute continent. Heh, jullie ook blijkbaar. Anders hadden we hier nu niet zo gezeten. Het wilde westen: dat zou mijn tijd geweest zijn. Geen regels of wetten, geen belastingen of papierwerk. Geen geld? Geen probleem: een man kon zijn eigen huis bouwen en zelf in voedsel voor zijn gezin voorzien. En problemen werden opgelost met de vuist of de colt. Het Wilde Westen…

Vrijheid… Daarom ben ik camionchauffeur geworden. Alleen op de baan, goede muziek op de radio, kameraadschap… Dat is ook allemaal veranderd in de laatste tien jaar.

We dachten dat een eigen bedrijf beginnen geen slecht idee was: meer opbrengst, geen baas meer… Maar ook meer werken en meer van huis. Maar hey, we zagen elkaar graag. We konden alles aan.

En toen kwamen de goedkope chauffeurs uit het Oostblok. Ik ben geen racist maar die gasten… Ze verpesten het voor alle eerlijke mensen. Een echte man kan in zijn eigen land ook een toekomst bouwen. Waarom blijven ze daar dan niet? Niet persoonlijk bedoel hoor…

Na een tijdje kwamen de schulden. Schuldeisers en deurwaarders cirkelden om het huis dat we gekocht hadden als een roedel hongerige wolven. Kevin Costner zou er wel raad mee geweten hebben. Dat huis hadden we trouwens op naam van haar kinderen gezet. Dat heeft ze toch van me gedaan gekregen. Voor haar zoon ok, maar haar dochter. Even koppig als zij… Haar zoon kwam tenminste af en toe meehelpen. Slimme jongen. Slimmer dan mij alleszins, maar een beetje een boekenworm. Ik heb er toch een beetje een man van kunnen maken. Hij had problemen met zijn vader en ik denk dat hij in mij misschien een vervanger zag. Maar als puntje bij paaltje kwam koos hij toch haar kant.

We moesten iemand betalen om een diploma bedrijfsbeheer te mogen gebruiken voor onze zaak. Daarmee is het begonnen een stomme 10.000 frank per maand. Zij zou studeren om zelf dat diploma te behalen. En het is haar gelukt. Maar het heeft verdomme wel lang genoeg geduurd. Ze zat de hele week alleen thuis terwijl ik van zondagavond tot vrijdagavond mijn kloten afdraaide. Ritten op het buitenland. Ze had toch tijd genoeg zeker?

En dan commentaar geven als ik eens iets kocht om mezelf te belonen. We hadden toch geen jeep nodig? We hadden al een auto en dat zuipt benzine. Maar ik was het beu om haar vaders remorque te moeten lenen om achter stro voor de paarden te rijden. En ja, dat ene paard, daar hebben we serieus geld aan verloren, maar ik kon toch niet ruiken dat het ziek was toen we het kochten?

En dat ik af en toe iets dronk daar kon ze ook al niet tegen. Ik dronk enkel als we uit gingen en dat gebeurde sowieso al niet veel. Mevrouw verveelde haar als we buiten kwamen. Ik denk dat ze mijn maten vulgair vond. Ze vond alleszins dat ze vulgaire opmerkingen maakten over haar. Ze kon niet inzien dat dat complimenten waren. Het Wilde Westen…

Het duurde niet lang voor de ruzies kwamen. Als ik thuis kwam na vijf dagen doorrijden zette ze het meteen op een klagen. Ik eiste niet veel maar als ik een hele week ga werken, voor ons, kan ze me in het weekend toch wat soigneren zeker? Of tenminste niet beginnen melken over geld.

En ik ben niet goed met woorden. Ik slikte maar en zweeg en slikte en slikte. Tot ik met borden begon te gooien. Ik vond dat ze dan maar een job moest zoeken. Ze had tijd genoeg om te werken.

Maar dat lukte blijkbaar niet zo goed: een job vinden. Elk weekend hetzelfde gezever: geld en schulden, schulden en geld. Ik mocht zelfs geen warm eten meer kopen onderweg. Ze gaf me een frigobox mee gevuld met spullen uit de Aldi.

Ze verweet mij dat we geen geld hadden. Het was mijn idee geweest om zelfstandig te worden, ik smeet geld door ramen en deuren. Dat ze geen job vond lag natuurlijk niet aan haar. Ze duwde eens een krantje vol jobadvertenties onder mijn neus. Er stonden alleen annonces in voor kuisvrouwen en hoeren. Of ze dat dan moest doen misschien?

Ik zweeg, zoals altijd. Ze vroeg het nog een keer. Moest ze misschien een hoer worden? Ze jutte me graag op. Ze wou horen dat van zoiets geen sprake kon zijn, dat ik haar daar te graag voor zag. Ze kon mijn kloten kussen. Ik laat me niet chanteren.

Ze nam de telefoon en belde om een afspraak te maken in een club. Ze kon direct aan de slag. Ik dacht dat ze blufte en liet haar vertrekken.

Na twee uur was ze nog niet terug. Ik ben haar gaan halen. Op de telefoon op redial gedrukt. Redelijk slim voor een stomme kloot als ik, niet?

Ze huilde de hele weg naar huis. Ik was woedend. Niet op mezelf maar uit jaloezie. Ze had twee klanten gehad. De tweede was de man van een oude vriendin geweest. Zij werkte vroeger voor die vriendin achter de bar in een tennisclub en hij had haar de wereld beloofd om met haar naar bed te kunnen. Ze had de boot steeds afgehouden. En nu was het hem gelukt voor 50 euro.

We hebben er nooit meer over gepraat.

De ruzies ruimden plaats voor stilte. Wanneer we neukten keek ze weg van mij. Ze zei meer tegen haar hond dan tegen mij.

Een hond die ik haar gekocht had om haar gezelschap te houden. Zodat ze niet alleen moest zijn.

Maar dat was blijkbaar niet genoeg. Het heeft niet lang meer geduurd eer ze mij liet zitten. Voor de overbuur dan nog. Een maat van mij. Voor de overbuur. Een kleine geblokte lelijkaard. Maar ze kreeg er veel van gedaan zeker?

Ik stond vrijdagavond klaar om te vertrekken en toen vertelde ze me dat ze verliefd was. Er was nog niets gebeurd maar ze was verliefd op hem. En met die gedachte moest ik de hele week in mijn camion zitten en zij daar bij hem…

Het was jaren geleden dat ik nog gebleit had, maar die week bleitte ik zo veel dat de huid onder mijn ogen rauw was.

We zouden nog eens proberen had ze gezegd, maar toen ik de volgende zondag thuis kwam was ze er niet. Ik belde naar haar gsm. Ze zat bij hem. Ze zat met haar perfecte zoon bij hem. Negentien jaar en aan hem had ze raad gevraagd. Wat weet zo’n jonge gast nu van dat soort zaken?

Je bent de veertig voorbij had hij haar gezegd, je moet kiezen voor je geluk. Dat hij niets van dat huis zou erven kon hem niet schelen. Hij wou dat zij gelukkig was. Naïeve snotneus.

Ik geef toe: ik heb overdreven gereageerd. Maar ik zou alles gedaan hebben om haar terug te krijgen. Elke zichzelf respecterende vent zou dat doen. Een vrouw die je bedriegt is het ergste wat je kan overkomen. Puur gezichtsverlies. En ik wou haar bij mij. Ik heb godverdomme alles achtergelaten voor haar!

Jullie hebben waarschijnlijk ook alles achtergelaten maar jullie hebben elkaar nog.

Ja, ik ben doorgedraaid! En dan? Ik belde haar op en vertelde haar dat haar hond op mijn schoot zat en dat ik een slagersmes vast had. Dat verweet ze me achteraf. Dat ik haar hond bedreigd had. Ze liet me niet eens uitspreken. Dat mes was voor mij. Ik heb het haar nochtans getoond…

Ik liep met het mes naar de overkant van de straat en ging voor het raam van zijn huis staan. Ik wist dat ze me konden zien. Ik had er niet echt over nagedacht maar ik had iets te bewijzen.

We hadden samen een tattoo laten zetten. Elk een paardenhoofd. Ik had haar naam eronder laten zetten. Ik vond dat romantisch. Zij wou de mijne niet. Na lang aandringen heeft ze de eerste letter van mijn naam eronder gezet. Ik had toen al moeten weten dat ik meer voor haar over had dan zij voor mij.

Ik begon haar naam uit mijn vel te snijden. Het deed niet eens zoveel pijn. Ik ben een man van daden.

Ik riep dat hij naar buiten moest komen, dat ik op zijn muil ging slaan. Wist ik veel dat hij op zijn werk zat. Zo graag zag hij haar blijkbaar.

Dan heeft haar zoon nog de flikken gebeld. En onze huisdokter. Om haar kalmeermiddel te geven. Ze is altijd een beetje een dramaqueen geweest.

Ik liet de flikken binnen en heb er een pint mee gedronken. De dokter is zelfs even naar mij komen kijken. Even komen checken en dan wat staan smoezen met de flikken. Eikel.

Ze waren rap weg, de flikken. Die gasten begrepen mij. Het Wilde Westen…

En ik direct weer naar die voordeur. Ik geef niet rap op. Ik dreigde om met mijn camion de gevel te rammen. Er kwam geen antwoord.

Later heb ik gehoord dat haar zoontje nog eens naar de flikken gebeld heeft en dat ze daar vroegen om haar even te spreken. Zeg madammeke, zou je niet beter terug gaan naar je vent? Dat vroegen ze haar! Het beste bewijs dat ik gelijk had. Sommige mensen hebben nog waarden. “Ouderwets” noemen ze dat nu.

Ik wist niet meer wat doen. Ik dreigde met zelfmoord en toen ik geen reactie kreeg heb ik de daad bij het woord gevoegd.

Ik heb eerst nog wat gedronken en nog veel meer gerookt. De deur op slot. De sleutel aan de binnenkant laten zitten. De telefoon heeft nog een paar keer gerinkeld maar: te laat is te laat. Ik kan ook koppig zijn.

Haar zoon heeft de poort van de garage geforceerd en heeft me losgesneden.

Toen ik uit het ziekenhuis kwam was ze al bij hem ingetrokken.

Wanneer ik de weken nadien thuis was in het weekend ging ik me bezuipen en zat ik de hele nacht op. Wat ik toen deed, dat was drinken.. Ik keek naar de gevel van het huis waarachter zij lag te slapen. Met hem.

De weekends waren een hel. Haar zoon is me nog een paar keer komen opzoeken. Ik had hem voorspeld dat hij me zou laten vallen. Ik denk dat hij gewoon wou bewijzen dat ik ongelijk had. Hij vond dat ik veel ongelijk had.

Het duurde niet lang of ik had een ander. Het was mij gelijk wie. Toen ik haar neukte dacht ik aan mijn ex. Dat lukte niet altijd. De nieuwe gaf teveel mee in bed.

Haar zoon is de laatste keer langsgekomen toen we frieten zaten te eten. Mijn nieuwe vriendin werd zo giftig als een ratelslang. Ze behandelde hem als stront. Ik zweeg. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord.

Mijn nieuw lief was er snel vanonder. We zijn niet echt uit elkaar gegaan. We stopten gewoon met elkaar te zien.

Ik ben al twee jaar alleen nu. Ik werk en als ik niet werk rij ik te paard. Het bedrijf is kapot, ik werk om mijn schuldeisers te betalen. Ik zou op mijn paard willen stappen en ergens naartoe rijden waar er geen mensen zijn. Diep in de bossen. Of in de bergen.

En verleden week hoorde ik dat zij ook weer alleen is. Geen wonder: wie houdt het uit met zo’n kreng. Je moet daar wilskracht voor hebben. Ik heb wilskracht godverdomme! Maar geen geld…

Derde keer goede keer. Dat is wat ik dacht. Maar ik kon haar niet bellen en toegeven dat ik platzak was. Ik zou haar tonen wat ik kan. Wat voor vent ik ben.

En toen kwamen jullie op de proppen. Het was niet moeilijk. Ik had er al veel over gehoord. Ik moest maar een paar woorden laten vallen tegen de juiste mensen en alles was in kannen en kruiken.

Een klein en eenmalig risico en dan geen problemen meer. Voor de rest van mijn leven.

En nu dit. Nu zitten we hier…

Ik heb jullie horen bonken tegen de wanden van de aanhangwagen. Laat ze maar doen, dacht ik. Ik word enkel betaald voor het vervoer. Voor de rest moest ik me niets aantrekken. Jullie spleetogen mochten blij zijn dat ik jullie meenam. Niet te veel zagen en op jullie tanden bijten moesten jullie doen.

Ik zag mezelf als een held. Jullie redder. Ik weet zeker dat zij dat ook zou gevonden hebben. Moest ik een racist zijn dan zou ik jullie toch niet willen helpen hebben zeker?

Wist ik veel dat die ventilator kapot zou gaan. Moesten jullie nu niet met zoveel geweest zijn… Dan zouden jullie misschien genoeg lucht gehad hebben tot wanneer we aankwamen.

Nog een halfuur rijden. Gestrand op de finish…

De flikken zullen hier gaan zijn. Die zullen nu wel minder begrip hebben. Ik heb een luchtdrukpistool waarmee ik straks uit de aanhangwagen zal springen.

Ik hoop dat het donker genoeg is. Ik hoop dat ze het voor een echt pistool aanzien.

Het Wilde Westen…