Mijn tweede column voor Eeuwig Weekend. Deze verscheen op 13 januari.

Feminisme, emasculatie of genocide?

Hoe voorkom je dat een bende negers een vrouw verkracht? Smijt er een basketbal naar. Voila, in één slag twee minderheidsgroepen geschoffeerd. Kan dit wel? Permitteer ik mij niet teveel?

Nee, want het was maar om te lachen.

“Ja maar, door dit soort grappen doe je de emancipatie van die groepen teniet en…”

Nee hoor, ik ben geen racist en pro feminisme. Ik vertel die grap ook aan een publiek waarvan ik weet dat ze zo links en progressief zijn als de pest.

Ik ben het beu om na zo’n grap te moeten benadrukken dat de verlichting niet aan mij gepasseerd is. Ik ben het beu om me te moeten schamen voor humor. Ik ben het beu dat vele minderheidsgroepen zelf denken in categorietjes en zo hun apart zijn benadrukken. Want dat doen die minderheidsgroepen: hun “anders” zijn in de verf zetten. En pas op: dat mogen ze doen maar als ze dat doen in het kader van hun emancipatie, dan schieten ze hun doel voorbij en zetten ze zichzelf buiten spel.

Laatst was het weer zover: 11 november 2011, internationale vrouwendag. Traditioneel het moment dat mannen het niet kunnen verkroppen dat de vrouwen in de bloemetjes worden gezet. Kranten en tijdschriften werden overspoeld met brieven van in een echtscheiding benadeelde mannen genre “Ah, die vrouwen willen gelijkheid maar in een echtscheiding worden wij toch steeds op beestachtige wijze gepluimd.”

De vrouwen konden nadien niet uitblijven en bestookten de kranten met brieven in de trant van: “Ja maar in mijn geval was het leegzuigen van die lamme scheefpoeper gerechtvaardigd”, waarna de mannen weer aan de zet waren om te schrijven: “Die hoer heeft drie jaar lang mijn beste vriend gepijpt in het bijzin van onze kinderen en nu heeft de rechter haar de sleutels van mijn getunede Volkswagen Golf toegewezen”. En. Zo. Voort.

Spot u de fout in deze polemiek? Verouderd denken in termen van man tegen vrouw. Het is een feit dat mannen momenteel benadeeld worden in echtscheidingen. En soms is het ook gewoon rechtvaardig dat mannen zich blauw betalen aan alimentatie. Hadden ze haar maar niet moeten slaan met die haardroger.

Maar het denken in sekses in deze zaken is toch al te belachelijk? Pas die wetten of die instellingen van rechters aan en geef ieder wat hen toekomt. Los van wat er tussen hun benen bengelt.

Nog zo iets: laatst in de Vooruit (een Gents cultuurcentrum) was er een lesbiennedag. Mannen mochten niet binnen. Lesbieërs en vrouwen die deden of ze lesbisch waren wel. Ik zeg nu niet dat er honderden potenrammers zouden op af gekomen zijn, die zich na het aanschouwen van lesbische origamikunsten zouden bekeerd hebben, maar het helpt de beeldvorming niet vooruit me dunkt.

Er worden expo’s georganiseerd met uitsluitend lesbische kunst. Er kan dus gekozen worden uit hoogstens 10% van het lokale (want meestal zijn die expo’s lokaal) kunstenaarsbestand. Men beperkt dus zelf het deelnemersveld. Het resultaat daarvan is meestal een expo die qua kwaliteit niet echt hoge toppen scoort. Als de kunstminnaar vervolgens even naar binnen struint en enkele schilderwerkjes ziet van de vagina van de kunstenares dan denkt hij: “Hmmm, lesbische kunst, toch niet je dat.”

Kunst moet goed zijn. Punt. Ik wil goede lesbische kunst in dezelfde zalen zien hangen als kunst van travestieten en dyslectische dwergnegers.

Bewijsstuk drie. Ik werk in een nachtopvang voor daklozen. Een poosje geleden moest ik een man van Arabische origine de deur wijzen. “Je gooit mij buiten omdat je een racist bent”, riep hij in veel gebrokener Nederlands dan dat, de echte reden en de tas soep die hij tegen een muur gekwakt had handig negerend. Ik vroeg hem om eens goed rond te kijken. Van de circa vijfentwintig mensen aanwezig waren er zeker twintig van niet-kaukasische origine. De man twijfelde en riep vervolgens: “Ja! Maar dat zijn Christenen en ik ben een Moslim!”

Mensen willen zich benadeeld voelen. Mensen willen tot een minderheidsgroep behoren, dan hebben ze iets om over te klagen. En ook dat is hun goed recht.

Natuurlijk preek ik hier in boutades en ben ik eigenlijk best wel een lieve jongen. Echt. Wat ik wil zeggen is, en ik geef toe: dat is in de eerste plaats de opdracht voor ons, witte, gezonde, heteroseksuele mannen, maar kunnen we nu eindelijk allemaal eens normaal doen? het is nu toch al 2011? We hebben geen jetpacks en gaan niet op vakantie naar de maan. Dat vind ik spijtig, maar toen ik klein was verwachtte ik toch minstens dat mensen in de verre en glorierijke, toekomst op hun merites zouden beoordeeld of gestraft worden.

Dan zouden we eindelijk vrij zijn om op eenieders hoofd te kunnen kakken zonder angst te moeten hebben voor represailles of schuine blikken.

Gelukkig Nieuwjaar.