Ça va

Van heinde en verre en via allerhande kanalen bereikt mij al jaren lof voor deze stripreeks. Schrijvers, recensenten, kennissen, vrienden wiens meningen ik respecteer en Simon Pegg prezen Scott Pilgrim de lucht in. De reeks werd verfilmd en wederom wist men met de lauwerkransen geen blijf. De Nederlandse vertaling van het eerste deel lag onlangs te pronken in etalages van stripwinkels allerhande. Tijd dus om eens te checken wat er achter het bewierookgordijn ligt. Eerste reactie: ça va.

Hoewel ik een nogal op verhaal en dialogen gerichte lezer ben en de tekeningen voor mij meestal op de tweede plaats komen zijn die toch het eerste waar ik aanmerkingen op heb. Bryan Lee O’Malley, schrijver en tekenaar van de strip, hanteert een manga-achtig stijltje dat me eigenlijk niet veel doet.

Dat ligt niet aan het feit dat het manga is. Ik lees manga en kan de tekenstijlen meestal wel smaken. Hier wringt iets anders. Misschien zijn het de lijnen die af en toe iets té slordig zijn of zijn het de uitdrukkingen van de personages die ik af en toe niet weet te verbinden met een bestaande emotie. Kan zijn. Waar ik wel zeker van ben is dat ook lay-out en compositie slordig zijn. Bij het lezen raakte ik soms verward over wat er nu juist met wie aan het gebeuren was of waar ik eerst moest kijken op de pagina. Dat dat niet ok is, daar hoeft geen tekeningetje bij.

Het verhaal echter, kent een aangenaam weglezend en entertainend begin. Scott is een doodgewone Canadese drieëntwintigjarige die zich bezig houdt met muziek, feesten, relaties en dergelijke meer. Hij wordt omringd door een bonte bende grappige personages die elk beschikken over een volwaardige persoonlijkheid. Spijtig genoeg is er niets dat me echt het verhaal insleurt.

Op een gegeven moment beginnen er zich dan allerhande buitengewone dingen voor te doen. Er wordt gereisd door snelwegen in de subruimte die door het hoofd van mensen lopen en als je een relatie wil beginnen met iemand dan moet je eerst al diens exen verslaan in ware arcadegame-style met superkrachten en gensters en vonken alom.

Als lezer val je daar min of meer van achterover, als je tenminste geen recensie gelezen hebt, of de trailer van de film hebt gezien, of de korte inhoud op de achterflap hebt gelezen. Het ware effect kon je dus blijkbaar enkel genieten als je in 2004 het eerste deeltje in het Engels kocht.

Voor de personages lijkt er echter niets aan de hand. Voor hen blijkt dit allemaal dagelijks voer. Een leuke vondst om de realiteitsontstijgende elementen zo laat in het verhaal te introduceren, wanneer de lezer het niet verwacht. Een beetje “From Dusk Till Dawn”-achtig (en Quentin zal ook wel niet de eerste geweest zijn), dus zeker ook weer niet zo origineel. Maar wel leuk.

En laat dat ook het eindoordeel zijn. Dit eerste deel van Scott Pilgrim is leuk. In mijn ogen zeker niet de mijlpaal in de stripgeschiedenis die men ervan wil maken. Okay, in Amerika was dit één van de eerste manga’s gemaakt door een Engelstalige Westerling die succes had, maar wat zijn wij daarmee? We kunnen en mogen de merites van een werk in de eigen tijd uiteraard niet onder de mat schuiven maar het blijft een feit dat pakweg Anna Karenina voor een hedendaags publiek gewoon saai is.

Gelukkig is dit eerste deel van Scott Pilgrim dat niet. Al bij al is dit eerste deel een pretentieloze opzet voor een serie die veel potentieel heeft. Misschien halen de volgende delen me over de streep wat betreft het aanvaarden van de algemene sterstatus die de rest van de wereld Scott Pilgrim nu reeds toedicht.

Scott Pilgrims geweldige leventje

Bryan Lee O’Malley

Oog & Blik – De Bezige Bij