Engels voor beginners
De vragen:
Wat krijgen we nu? – Gaat dat hier elke week zo zijn? – Waarom doe men ons dit dan aan?
De antwoorden:
De tweede keer op rij besprekingen van Engelstalige strips. – Neen, het is nu eenmaal zo dat deze twee strips me overrompeld hebben en dat ik de nood voelde om u daar kond van te doen. – Zie dit niet als een marteling, eerder als een verbreding van uw horizon of een leercurve die, ondanks haar steilheid, een hele hoop plezier op zijn top herbergt.
Moving Pictures
Tijdens WOII deden de Duitsers heel hard hun best om zoveel mogelijk kostbare kunstwerken uit de bezette gebieden naar Berlijn te slepen. Sommige curators zetten dan weer hun beste beentje voor om belangrijke stukken voor de Duitsers te verbergen.
Ila Gardner is zo iemand. Ze werkt voor een museum in Frankrijk en probeert zo veel mogelijk werken uit de handen van Rolf Hauptman, die voor de nazi’s werkt, te houden. De zaken worden er nog gecompliceerder op als de twee een relatie beginnen. Ook gecompliceerd is de manier van vertellen. Er lopen twee verschillende tijdslijnen door elkaar en je kan die als lezer niet altijd meteen van elkaar onderscheiden. Geen kleurwissel, de strip is in het zwart-wit, geen kadertjes met de datum, niets, nada, nul. Dit draagt echter bij aan de spanning van het boek en de vervulling die je voelt als je de onthullingen aan het eind in het volledige plaatje kan passen.
Kathryn & Stuart Immonen, de makers, vormen een koppel en hebben met dit boek een prachtig staaltje van samenwerking geleverd. De tekeningen worden opgebouwd uit extreem uitgepuurde lijnen die samen toch geen Klare Lijn-stijl vormen. Het gebruik van heel veel sfeervolle zwart-wit contrasten leiden je ogen vakkundig door de pagina’s. De kunstwerken worden dan weer met realistische en kriegelige lijntjes afgebeeld wat een zeer interessant totaaleffect oplevert.
Tekeningen die boeien? Check! Een verhaal dat ertoe doet? Check! Nog eens lezen? Zeker!
Moving Pictures
Kathryn & Stuart Immonen
Top Shelf
The Playwright
Eddie Campbell, de tekenaar van deze strip, is in onze contreien vooral bekend van het magistrale, door Alan Moore geschreven, “From Hell”. Hij maakt natuurlijk ook ander werk en de uitgave van “The Playwright” en het in de toekomst te bespreken: “Alec – The Years Have Pants” lenen zich perfect tot het onder uw publieke aandacht brengen van ’s mans kunsten.
“The Playwright” werd geschreven door Daren Wright, een niet zo heel bekend Australisch schrijver. Ik heb nog geen ander werk van hem gelezen maar dankzij dit boek ben ik dat wel van plan. Dat wil wat zeggen.
Het hoofdpersonage van deze strip is een schrijver van toneelstukken, films en televisiereeksen. De man baadt in eenzaamheid en houdt zich onledig met seksuele dagdromen, ritjes op de bus en uiteraard schrijven. Op een bepaald moment begint zijn isolement af te brokkelen en dan gaan de poppen, zei het stilletjes en weinig gracieus, aan het dansen.
De strip is heel formuleachtig opgebouwd. Het boek is nog geen 15 cm hoog. Dat betekent dat er maar één strook strip van meestal 3 prentjes per pagina te zien is. (Zes prenten eigenlijk als je de tegenoverliggende pagina meetelt)
De tekst bestaat volledig uit een derde persoon die in kadertjes commentaar levert of informatie verschaft over het leven van de schrijver. Geen tekstballonnen of andere hulpmiddelen.
Deze aanpak zorgt in de eerste plaats voor een soort afstandelijkheid. Je leeft niet echt mee met de man. Je kijkt als het ware een beetje neer op hem. De commentaar is bovendien heel droog en schuwt spot en relativering niet.
Langzaam maar zeker groei je echter mee met de schrijver en begin je voorwaar emotie te voelen bij zijn gestuntel. Let wel, dit is geen Mr. Bean, alles is op zeer subtiele wijze in scène gezet en grote gebaren worden geschuwd. Op die manier weten de makers een zeer geloofwaardig portret van een reëel persoon neer te zetten.
De tekeningen van Campbell verschillen van de krasserige aanpak die hij in “From Hell” gebruikte. In die strip was het de bedoeling om de feel van etsen en dergelijke uit de 19de eeuw weer te geven. In “The Playwright” komen zijn tekeningen, mede dankzij het kleurgebruik, echter meer in de buurt van illustraties die men vijftig jaar geleden zou kunnen tegenkomen in klaslokalen.
Om eerlijk te zijn ben ik geen fan van deze inkleurende Campbell. Men zou kunnen stellen dat dit kleurenpalet bijdraagt aan de gemoedelijk voortkabbelende sfeer en de grauwe gruwelijkheid van de eenzaamheid van het hoofdpersonage en men zou gelijk hebben maar ik zie het gewoon niet graag.
Gelukkig maken ’s mans compositie en ruwe lijnwerk veel goed.
The Playwright
Tekst: Daren White
Tekeningen: Eddie Campbell
Top Shelf – Knockabout Comics
Peter Moerenhout 