Vaart

Fabien Nury begint stilaan mijn favoriete Franse scenarist te worden: Atar Gull, W.E.S.T., Tyler Cross, I Am Legion: net als Zidrou rijgt hij de ene semi-perfecte strip aan de andere. Bovendien werkt hij steeds samen met tekenaars die serieus van wanten weten. Pierre Alary heeft al het tekenwerk van onder andere Belladonna en Sinbad op zijn conto staan. Geen onnozelaar dus.

Ik heb de eerste twee delen van Silas niet gelezen en verwachtte minder makkelijk mee te zullen zijn met de verhaallijn van dit derde deel, maar ondanks het feit dat er heel wat personages uit de vorige afleveringen op het schouwtoneel verschijnen was het verhaal goed te volgen.

Zonder ellenlange of geforceerde dialogen smijten Nury en Alary de lezer middenin de plot. Het verhaal begint met een prachtige splash-pagina die meteen de setting schets: net na het einde van WOI. Tussen de feestende mensen in Parijs wordt een man brutaal neergestoken. Bloedend rept hij zich naar Corey’s kantoor en stort daar in elkaar. Hij kan hij nog net een cryptische boodschap fluisteren tegen de bediende van Corey. Als openingsscène kan dat tellen.

Vanaf daar volgen de gebeurtenissen elkaar in sneltreintempo op. Corey raakt verwikkeld in een zaak waarin intrige, een verdwenen erfgenaam en rijke industriëlen vanop het hele Europese continent verwikkeld zijn. Deze strip telt 62 pagina’s en er hangt geen grammetje vet aan: elke scène telt. Wanneer het een actiescène betreft is die allesbehalve gratuit en stuwt die het verhaal vooruit en wanneer het dialoogscènes zijn spetteren die wegens de snedigheid en gevatheid van de hoofdfiguur.

Je zou denken dat er dan geen ruimte meer is voor karakterontwikkeling, maar Nury weet de woorden en acties van zijn personages perfect te kiezen zodat hun persoonlijkheid daarin doorschijnt. Mindere schrijvers doen aan karakterontwikkeling door derden te laten praten over hun hoofdpersonage of door de pagina’s vol te smeren met voice-overs, maar niet Nury.

Bovendien blijft het verhaal niet steken in een simpel detective-plotje maar wordt het geïnjecteerd met een stevige dosis geschiedenis en zelfs wat maatschappij kritiek. Corey is bijvoorbeeld gedegouteerd door de naoorlogse vreugde van iedereen. Alsof iedereen vergeten is dat de oorlog miljoenen doden gekost heeft en dat enkel de hoge piefen er beter van geworden zijn. Corey’s glas is misschien halfvol, maar dan wel met azijn.

Alary kwijt zich met evenveel flair van zijn taak. De vaart spat van zijn pagina’s. Hij heeft een perfect gevoel voor ritme en zijn afzonderlijke prenten corresponderen met elkaar alsof ze een samen een ballet opvoeren. Af en toe zie je strips waarvan je meteen doorhebt dat de tekenaar alle prenten apart getekend heeft om ze nadien tot één pagina te monteren maar Alary ziet het geheel en componeert met de aparte tekeningen één mooi totaalbeeld.

De uitwerking van de personages heeft iets Disney-achtig waardoor ze mooi contrasteren met hun minder vredevolle situaties. Met dat soort stijl zit je ook in pole position om je figuren wat extremere gezichtsuitdrukkingen mee te geven en daar maakt Alary ten volste gebruik van.

De kleuren vullen het geheel perfect aan. Bruno Garcia speelt in op de paginacomposities van Alary door zijn palet beperkt te houden en de pagina’s één hoofdkleur te geven. Als je erop begint te letten dan zijn de keuzes die hij maakt en de wissels tussen de verschillende scènes van grote durf en extremiteit. Nog een grotere pluim op zijn hoed omdat dit me pas bij de derde lezing opviel en het dus perfect geïntegreerd zit in het verhaal.

Dit trio leverde met dit derde deel een quasi-perfecte strip af. Een echte aanrader. Ik heb alvast deel 1 en 2 besteld.

Silas Corey – Het Zarkoff-testament ½

Tekst: Fabien Nury

Tekeningen: Pierre Alary

Kleur: Bruno Garcia

Glénat