Imposant
Rumble Strip is een rare strip. Geen plot. Geen personages. En hij zet je bovendien serieus aan het denken. Nee, niet zoals wanneer je na het lezen van een Maus denkt: “Goh, dat moet daar nogal iets geweest zijn hé zeg, met die Holocaust en al.” Rumble Strip doet je nadenken over nu. En vooral ook over jezelf.

Puristen en dooddoeners zullen Rumble Strip niet eens een strip willen noemen. Ik wel. Er is tekst, er zijn plaatjes en er wordt gebruik gemaakt van een sequentie. Voila: een strip. Zij het wel een buitenbeentje, experimenteel en vernieuwend.
Rumble Strip gaat over het verkeer, en meer specifiek over auto’s. In se is het boek een lange overspiegeling, een filosofisch traktaat bijna, over koning auto. Woodrow Phoenix analyseert onze kijk op auto’s en wat ze met ons en het dagelijkse leven doen en stelt daarbij enkele pertinente vragen. Eentje los uit de pols: “Waarom vlieg je de bak in als je per ongeluk iemand doodslaat maar krijg je slechts een boete van een paar honderd euro als je iemand doodrijdt?”

Aan de hand van metaforen en harde cijfers legt Phoenix de lezer uit hoe waanzinnig de mensheid denkt over wagens. Zo serveert hij het fantasiebeeld van een straat waarin aan elk huis een piano hangt. Als voetgangers, door nalatigheid van iemand die zo’n piano ophangt, vermorzelt worden onder zo’n muziekinstrument, dan zou de schuldige zwaar ter verantwoording geroepen wordt. Maar als men een kind omverrijdt omdat je van je latte zat te slurpen kom je er vanaf met een waarschuwing. Meer nog: je omgeving zal je moed inspreken na deze traumatische ervaring.
Verwacht geen saaie, koude tekst. Phoenix weeft voorbeelden van echte verkeersongelukken en van zijn eigen ervaringen doorheen de tekst. Dat maakt de inhoud van het boek pijnlijk aanschouwelijk is en dat die onheilspellend dicht op het vel zit.
Gelukkig hebben we hier ook niet te maken met een scherpslijper die een saai lijstje feiten opdreunt. De teksten van Phoenix zitten vol met poëtisch taalgebruik, zonder dat dat melig wordt. Op elke bladzijde verbaast hij u met eloquente zinnen, doorspekt met spitante observaties en met wat de Britten zo eigen is: humor zo droog als de foef van Moeder Theresa.

Tot hiertoe heb ik een onderhoudende en tot nadenken stemmende lezing beschreven. En dat is wat de tekst ook is. Maar Phoenix heeft een strip gemaakt. De tekeningen waarop de tekst werd geënt zijn zonder uitzondering beelden uit het verkeer. Er is echter iets raars aan de hand daarmee. Nergens bespeuren we mensen of auto’s.
Phoenix tovert desolate wegen en straten, parkings, wegmarkeringen, stoplichten en verkeersborden uit zijn pen. Op slimme wijze weet hij die beelden, die op zich vrij nietszeggend zijn te verbinden met de tekst. De beelden die Phoenix hanteert echoën door in de tekst en omgekeerd.
Eens je “in the zone” bent wekken de pagina’s van dit boek een ongemakkelijke desolaatheid in je op waardoor de teksten des te harder aankomen. Hier is duidelijk over nagedacht.
De tekeningen van Phoenix zijn clean, zwart-wit en grijs en doen, om een naam dicht bij huis te noemen, denken aan het werk van Kristof Spaey. Vergelijkingen zijn echter niet echt aan de orde omdat je als lezer niet makkelijk de link kan leggen met andere tekenaars gezien het format van dit boek.

Opvallend ook is hoe Phoenix goochelt met het perspectief en gezichtspunt van zijn tekeningen, bijvoorbeeld bij wegmarkeringen. Vanuit bepaalde hoeken bekeken krijgen de lijnen op het asfalt als vanzelf een bepaalde lading of betekenis mee. Superbe en origineel.
“Rumble Strip” is met voorsprong de strip die me het meeste aan het denken gezet heeft dit jaar. Vermoedelijk zal niemand na het lezen van dit boek zijn wagen voor eeuwig aan de kant laten staan. Het zou zeer naïef zijn dat te denken. Phoenix bekent zelfs dat hij zelf met de wagen rijdt. Maar ik vermoed dat menig lezer, nadat hij of zij dit boek dichtgeslagen heeft, in het vervolg wat meer zal opletten onder het autorijden. En terecht.

Rumble Strip
Woodrow Phoenix
Myriad Editions