Blacksad, Inspecteur Canardo, Donjon, Maus en nog een hele resem anderen: antropomorfisme is een wijd verspreid gegeven in stripverhalen. In het ene geval staan de sprekende dieren symbool voor de karakters van de personages die ze verbeelden, in andere gevallen dient de dierenkop slechts als toegevoegde entertainmentwaarde.

Zeldzamer zijn de strips waarin antropomorfe personages een wereld delen met “normale mensen”, hoewel dat meestal wel tot interessante toestanden leidt. “Elephantmen” is zo’n strip en het feit dat de comic zich in de toekomst afspeelt maakt de zaken er nog boeiender op.

Sciencefiction kan alle gedaanten aannemen maar mijn persoonlijke voorkeur gaat toch uit naar het soort van toekomstvisies die commentaar geven op ons huidige tijdsgewricht. Verhalen die meer zijn dan de som hunner delen omdat ze ons, dankzij clevere analyses en “wat als”-scenario’s, een spiegel voorhouden. “Elephantmen” is dat soort strip.

In 2224 ontwikkelt MAPPO, een duivelse multinational, een procedure om hybriden te maken van mens en dier. Omdat deze praktijken verboden zijn in het grootste deel van de wereld hebben zij hun basis in Noord-Afrika. Gezien de ligging van de kweekfabriek kiest men ervoor om inheemse diersoorten te gebruiken voor deze experimenten: wrattenzwijnen, nijlpaarden, zebra’s, kamelen, krokodillen, neushoorns en olifanten.

De keuze voor deze species heeft nog een onderliggende reden die terug te leiden is op het doel van MAPPO: winst maken. En welke business is één van de meest winstgevende ter wereld? Wapens… De Elephantmen worden getraind om te dienen als soldaat. Krachtige monsters, immuun voor conventionele giffen, toegevoegde extra’s zoals een goed ontwikkelde reukzin en vooral: geen moraal…

In 2225 neemt de Centrale Afrikaanse Alliantie MAPPO in de arm om een privéleger voor hen te ontwikkelen. Tegen 2239 is heel Europa herleidt tot een slagveld waarop de Elephantmen in dienst van Afrika, strijden tegen een andere opkomende grootmacht: China.

De oorlog duurt tot de U.N. zich moeit in het conflict en MAPPO laat sluiten. Duizenden Elephantmen worden gevangengenomen. Omdat zij eigenlijk slechts gebrainwashte en onschuldige instrumenten waren in de handen van dictators wordt er, onder druk van burgerrechtenbewegingen, een rehabiliteringsprogramma voor hen opgestart.

Het eerste nummer van de stripreeks start in 2259, de elephantmen wonen nu vreedzaam onder de gewone mensen. Om de elephantmen te controleren en tegen hen op te treden bij eventuele problemen werd een bureau in het leven geroepen: The Information Agency. Het is daar dat het hoofdpersonage van de reeks, een hybride nijpaard genaamd “Hip Flask”, in een adviserende capaciteit werkt.

Hip mag dan wel het hoofdpersonage van de reeks zijn, maar in principe krijgen de andere personages evenveel tijd in de spotlights. Het leven van andere elephantmen, gewone mensen die hun leven drastisch zien veranderen door contact met de elephantmen en diegenen die de elephantmen een kwaad hart toedragen worden allen door een ingenieuze plotopbouw aan het woord gelaten.

De reeks zit immers zo in elkaar dat elk afzonderlijk deeltje focust op één blik van één personage op de gang van zaken in de verhalen. Zo lkrijg je als lezer steeds een afgerond geheel, wat positief is, en bovendien  zorgt deze aanpak ervoor dat de personages en het verhaal veel diepgang krijgen.

Er zit daarnaast uiteraard ook een rode draad in het verhaal. Verschillende zelfs. Enerzijds is er de vraag wat er gebeurd is met de Elephantmen sinds hun rehabilitatie en anderzijds is er de verdoken strijd van MAPPO om de elephantmen weer in hun klauwen te krijgen.

Deze verhaallijnen zijn spannend en nodig om de plot gaande te houden maar toch zijn het de individuele belevenissen en de geschiedenis van de personages die het meeste kunnen boeien. Interessante thema’s als liefde, ras, economie en liefdadigheid worden aan de hand van het concept, en vooral door de schrijfstijl, zeer diep uitgepuurd. Die schrijfstijl loopt over van een zeer scherp inzicht en een groot mededogen met het dier “de mens” en getuigt daarmee van het schrijftalent van de auteur.

Dat is des te verrassender want de schrijver, Richard Starkins, is eigenlijk letteraar van beroep. Zijn bedrijf, Comicraft, gespecialiseerd in het ontwerpen van titellogo’s en lettertypes voor strips, had in de jaren 90 nood aan een eigen personage om in reclames te kunnen gebruiken. Hip Flask werd door Starkings ontworpen en was eigenlijk bedoeld als een soort van film noir detective. Het figuurtje werd al snel populair en Starkings begon vragen te krijgen over de achtergrond van Hip.

In 2002 waagde Starkings zich met schrijver Joe Kelly aan een vijf delen tellende serie over Hip, genaamd “Hip Flask”.

En hier wordt het een beetje raar… Die eerste reeks speelt zich immers nog drie jaar verder in de toekomst af. De huidige “Elephantmen” is dus eigenlijk een soort van langgerekte prequel.

Om de zaken nog ingewikkelder te maken zijn er tussen 2002 en 2006 slechts drie van de vijf delen van “Hip Flask” verschenen. Het verhaal is dus nog niet af.

De reden daarvoor is de werkdruk van de tekenaar die “Hip Flask” voor zijn rekening nam: Ladrönn. De man heeft simpelweg te weinig tijd om de reeks in één ruk af te maken.

Omdat Starkings wou dat de reeks “Hip Flask” volledig door Ladrönn getekend wordt, maar hij toch boordevol ideeën zat voor de wereld van de elephantmen startte hij in 2006 de reeks “Elephantmen”.

Alsof die hele geschiedenis nog niet verwarrend genoeg was heeft hij binnen die reeks ook enkele spin-offs bij elkaar gepend. De belangrijkste daarvan kregen de ondertitel “War Toys” mee. Deze deeltjes spelen zich af tijdens de oorlog op het Europese continent.

Onderaan dit artikel lijst ik alle deeltjes voor u op, maar voor de duidelijkheid en compleetheid zou ik in uw plaats toch opteren om de verzamelbundels te kopen als uw interesse gewekt is. Zo bent u zeker dat u alle deeltjes bij elkaar hebt en hoeft u zich ook niet te laten afschrikken door het in deze paragraaf beschreven gedoe. De reeks is het immers waard om gelezen te worden.

“Elephantmen” kende in de afgelopen vijf jaar en vierendertig afleveringen een resem tekenaars en het zou ons nog ettelijke paragrafen verder leiden moest ik die allemaal afzonderlijk bespreken maar sta me toe om te zeggen dat de tekenstijl van een zeer hoog niveau is en dat de inkleuring, die aan airbrush doet denken, het geheel een consistente en dromerige sfeer meegeeft.

Voor wie nog niet overtuigd is en nog wat meer over de streep moet getrokken worden heb ik nog twee woorden: “Blade Runner”, maar dan langer en met meer diepgang. Trekt u nu uw neus op? Geen probleem, maar krult er een glimlach rond uw lippen, dan is “Elephantmen” iets voor u.

Beschikbaarheid

-Hip Flask: 3 delen. Er is een bundeling van deel 2 en 3 beschikbaar: “Hip Flask: concrete Jungle”

-Elephant Men – War Toys vol 1: 3 deeltjes, beschikbaar in één bundel.

-Elephantmen: War Toys, vol. 2 – Enemy Species: 1 deel.

-Elephantmen: War Toys – Yvette: 1 deel.

-Captain Stoneheart and the Truth Fairy Hardcover: 1 deel

-Elephantmen: 34 deeltjes, beschikbaar, waarvan de eerste dertig in de volgende bundelingen (softcover en hardcover)

*Vol. 1 – Wounded Animals: Nr. 0 tot 7.

* Vol. 2 – Fatal Disease: Nr. 8 tot 15 + De Pilot.

* Vol. 3 – Dangerous Liasons: Nr. 16 tot 23.

* Vol. 4 – Questionable Things: Nr. 24 tot 30.

Favoriete scène

Deze keer geen prentjes maar een link. Op de site van “Elephantmen” kunt u immers het eerste nummer van de reeks volledig gratis lezen.

In dit deel, “See the Elephantmen”, wordt de geschiedenis van de elephantmen uit de doeken gedaan aan de hand van een gesprek tussen Ebony Hide, een hybride olifant, en een klein meisje. Scènes tussen die twee en flashbacks wisselen elkaar af.

Het was dit nummer dat me onherroepelijk de reeks in sleurde. Alles eraan klopt: van de grappige en rake dialogen tot de vragen over rassenhaat en de doorwrochte emoties.

Ik hoop dat u er evenveel van kunt genieten:

http://www.hipflask.com/elephantmen/preview.html