No Passeran

Christus Jezus! Aan deze strip valt nu eens absoluut geen touw vast te knopen. “Waarom bespreek je hem dan?” Vraagt u, “Je bespreekt toch enkel strips die je goed vind?” Zeer juist. Wel, er zijn tal van redenen voor deze bespreking…

Maar laat ons beginnen met het verhaal. Okay, dit is het veertiende deel van een reeks en ik heb de dertien voorgaande delen niet gelezen, dus het feit dat ik niet helemaal mee ben is begrijpelijk, maar men mag toch een beetje tegemoetkoming aan de lezers verwachten? Een beetje expositie? Desnoods een korte inhoud?

Wel, die zitten er allemaal in, maar ze doen hun werk niet. De korte inhoud lijkt me eerder een grapje en leert je niet echt iets bij, tenzij je hem een keer of vijf herleest, omdat je om de oren geslagen wordt met tal van personages met rare namen. Een overzicht van de personages met een korte bio of zoiets op de binnenkaft achteraan in plaats van een herhaling van de korte inhoud op de binnenkaft vooraan had verduidelijking kunnen brengen.

De expositie, bij monde van de personages, werkt eerder irritatie op. Het maakt dat de dialogen niet vlotten. De personages herhalen om de haverklap mekaars namen in plaats van “je” of “u” te zeggen en dat komt onnatuurlijk over. Waarschijnlijk een poging om die namen toch in ons onderbewustzijn te stampen. Doch, het werkt niet.

Die dialogen zijn ook zeer gezwollen en gelardeerd met schrijftaal, wat de zaak niet vooruit helpt. Het zou eventueel aan de vertaling kunnen liggen maar ik vermoed van niet omdat de verantwoordelijke, Mat Schifferstein, de uitgever zelve, toch al heel wat ervaring heeft op dit vlak.

Waarom is dit dan toch een goede strip? Omdat het een belevenis is om hem te lezen, of zeg ik beter “bekijken”? Het zijn immers de tekeningen die voor het spektakel zorgen. Andreas, de auteur, hanteert graag sterke zwart-wit contrasten met heel wat gearceer. Dat levert mooie prentjes op die soms aan Escher doen denken. En om in de sfeer van kunst te blijven: Andreas smokkelt zelfs ergens een piëta binnen. (Een pint op Strip Turnhout voor de eerste die me hier kan melden op welke pagina)

Wanneer hij nog wat fantastische composities tegenaan zijn lijnwerk gooit is het hek helemaal van de dam. Om vingers en duimen bij af te likken. In deze strip voor dat soort prenten stof genoeg en dat is meteen een tweede reden waarom deze strip er bovenuit steekt.

Wat er juist gebeurt weet ik dus niet, maar het fascineert wel: een hele hoop esoterische fantasie-elementen over mensen die ergens binnen in het lichaam van iemand anders op een kale vlakte rond hossen, muterende tongen, tot stof uiteenvallende droombeelden, een gigantisch zwart kristal in het midden van een woestijn, mensen wier handen plots tentakels blijken te zijn, enzovoort. Nog wat David Cronenberg iemand? (Trouwens nog iemand die indertijd fantastische films maakt die soms niet helemaal te begrijpen zijn)

Andreas laat ook zien dat hij het medium “strips” goed onder de knie heeft en dat hij bereid is daarmee te experimenteren. Hier dolt hij wat met de bladspiegel, een beetje verder mengt hij twee tekenstijlen en wat verder gebeurt er iets vreemd met het ritme. Geen saaie boel dus en in de meeste gevallen bereiken zijn experimenten ook het juiste effect.

De strip is ook zeer mooi uitgegeven in een hardcover met een wat ongewoon langwerpig formaat en werd gedrukt op net het juiste soort glanzend papier om het geheel te doen stralen. Tien op tien dus ook voor het object zelf. Een mooi boek voor de visueel ingestelde avonturier.

Arq nr. 14: Indringers

Andreas

Sherpa