Buitenbeentje/Binnenbaantje

Dames en heren, tromgeroffel, de debuutstrip van Serge Buyse, eveneens de debuutuitgave van Ooga Booga Comics, een nieuwe, door Dhr. Lectrr bestuurde, uitgeverij. Men mag voor minder de bazuinen schallen. Maar klinkt daar een hemels lied of horen we enkele valse noten?

Men kan uiteraard nog geen symfonie verwachten van een debuut, eerder een kunstig geschuifeld wijsje. Dit boek leest echter niet als het werk van een debutant. Dat maakt dat dit een popsong is. Een catchy popsong dan nog wel.

Vanwaar al die geforceerde metaforen in verband met muziek? Serge Buyse is natuurlijk gewoon Buzze van ’t Hof van Commerce. Een rapper die zich aan strips waagt is gelukkig niet van het verdachte allooi van een zanger die probeert te acteren.

Laat me u gerust stellen: Serge tekent al lang en er is hier dus geen sprake van een BV die zijn bekendheid in een ander medium tracht uit te melken. Los daarvan: met strips valt toch geen knijt te verdienen.

Dat ligt meestal niet aan de kwaliteit maar aan de algehele interesse (of desinteresse) van het publiek voor bepaalde strips of genres. Zo ook valt te voorspellen dat deze strip geen zeer breed publiek zal bereiken. (ik heb het nu over een Kiekeboe of Kabouter Wesley publiek)

Ik ga hier geen boom opzetten over het te geringe aantal striplezers en dergelijke, dat is andere koek die hier niet ter zake doet, temeer omdat deze strip weldegelijk voor een bepaald en specifiek publiek bedoeld is.

Het verhaal gaat over vijf kinderen die allerhande avonturen meemaken in Cult City. De titel van de strip is er dus in elk geval boenk op. Buyse meandert met zijn verhaal langs allerhande in dit soort verhalen opduikende clichés. Het groepje kinderen bestaat uit een bange dikkerd, een slimmerik, een bazig meisje en een tweeling. Niets nieuws onder de zon dus.

De avonturen die zij in rollercoastervaart beleven hebben vandoen met zombies, aliens, kerkhoven en dergelijke meer. Ook niets nieuws. Gelukkig weet Buyse er zijn eigen draai aan te geven door er zijn eigen ding mee te doen. Begrijp het niet verkeerd, dit is geen pastiche en er is niet zoveel ironie te bekennen, (okay, een beetje maar) maar de hele strip had voor mij een “The Goonies meets de oude EC griezelcomics”-gevoel. En wie deze zaken kent weet dat dat een compliment is.

Wat vooral ook van de pagina’s spat is Buyses liefde voor het genre. Er zit vaart in het verhaal, bepaalde clichés zet Buyse net iets anders neer dan door God bedoeld en humor is een belangrijk onderdeel van de strip.

Het plezier vindt je ook terug in de tekeningen. In doeltreffend zwart-wit zet Buyse zijn wereld voor u neder. Hij salueert onderwijl Richard Corben en zet zijn hoed af voor Jack Kirby. (de effecten bij ontploffingen) Er zijn mindere goden die een tekenaar eren kan.

De strip werd in het Engels uitgegeven. Persoonlijk vind ik dat een goede keuze. Mensen die in dit soort strips geïnteresseerd zijn, zijn het al gewend om hun fix te halen uit Engelstalige comics en het zal de auteur en de uitgever uiteraard van pas komen bij het promotie voeren in het buitenland. Aan de andere kant zal men het strikt in het Nederlands lezende publiek niet gauw overhalen om dit soort strips of dit genre in de armen te sluiten als men ze niet in het Nederlands aanbiedt.

Dat Engels leidt eveneens naar het enige minpuntje van de strip, dat er eigenlijk niet eens één is. Het Engels dat de 5 hoofdpersonages onder elkaar spreken is het Engels van iemand die de taal heel goed beheerst maar die geen onderscheid maakt tussen bepaalde eigenheden en registers. De kinderen gebruiken de ene keer oude Britse uitdrukkingen, de andere keer iets dat uit “The Wire” of zo zou kunnen komen en ik merk ook geen verschil tussen de manier van praten tussen de 5 kinders. Men verwacht toch dat een bolleboos anders praat dan een tomboy.

Die kinderen zijn uiteraard gewoon de spreekbuis voor Buyse die wild in het rond strooit met oneliners en coole Engelse uitspraken. Zoals gezegd zou men dit dus als een minpunt kunnen ervaren maar ik vond de strip daardoor juist nog een tikkeltje amusanter. In elke tekstballon staat wel iets flitsend en het verhoogt de pulpfactor van de strip merkelijk.

En pulp, daarvoor bedanken wij de Heer.

Adventures in Cult City

Serge Buyse

Ooga Booga Comics