For English scroll down.

Een oude strip maar nog steeds één van mijn favorieten. Gebaseerd op waargebeurde feiten die mijn bloedeigen vader overkomen zijn.

Die feiten waren uiteraard niet zo apocalyptisch als ze in deze strip worden uitgebeeld. Bij een vriendin van mijn zuster thuis was een ruitje van de kachel kapot. Mijn verwekker, goede ziel, ging dat repareren en terwijl hij aan het werk was zaten twee adoptiekinderen op de zetel toe te kijken.

Het werd zo donker dat hij op de duur enkel nog hun ogen en tanden zag. Het breken van het ruitje na het afronden van de reparatie is ook realiteit maar daar stopt het. De rest heb ik erbij verzonnen. Kwestie van de infantiele raciale vooroordelen van sommige mensen te koppelen aan de, niet echt infantiele maar toch heel naïeve, manier waarop de mensen in de jaren 50 omgingen met de dreiging van de atoombom.

Ik vertelde dit verhaal op café aan Seb C. (Dat rijmt!) Ik vermoed dat het de eerste keer was dat ik hem ontmoette en hij was meteen bereid om het te tekenen. Hij paste er zelfs zijn stijl voor aan om een soort Disney-look te creëren.

De strip werd voorgepubliceerd in Het Salon nr. 0 (bij Parcifal nr. 4) in oktober 2006.

English

One of the first things I’ve ever written but still one of my favourites. Based on a true account as told by my father.

The facts weren’t as apocalyptic as they are portrayed in this comic. At a friend of my sister’s place a small piece of glass from the door of the stove was broken. My father, a good man, went to repair the damage tough he isn’t a repairmant and while he was working two adopted children sat on the sofa watching.

It became very late and darkness set in. It soon become so dark that my father could only see the white of their eyes and teeth. When he got up after finishing his work he broke the glass he just replaced. So far for the facts. The rest I made up. I loved mixing the infantile rasisct predjudice of some people with the naïve ways of dealing with fear for atomic power (and the atom bomb in particular) in the fifties.

I told this story to Sébastien Conard in a pub the first time I ever met him and he immediately agreed to draw it. He even adjusted his style to give the comic a sort of Disney look.

This comic was published in Het Salon  #0 (An addition to Parcifal #4) in October 2006.