Hoog concept

Laatst had ik het er met Christophe C. van De Stripspeciaalzaak.be over: Europese strips ontbreekt het aan “High Concept” of een goede premisse. Het lijkt wel of het gros van de Europese stripmakers eerst een genre kiest – laat ik eens een boek maken over de Victoriaanse tijd – en dat vervolgens invult zonder teveel gedoe met originaliteit. In Amerikaanse comics lijkt men eerder te kiezen voor een sterke en aparte premisse, die men dan nadien uitwerkt. De reeks “Alleen” is één van de uitzonderingen want ze steunt op een zeer sterk idee…

In het eerste deel van deze reeks ontwaakten vijf kinderen om te ontdekken dat de gehele bevolking van hun stad (en misschien zelfs de wereld) zonder sporen na te laten verdwenen was. Een zeer goed idee dat, indien goed uitgewerkt, serieus wat vonken kan geven.

In de volgende delen werden heel wat vragen opgeroepen en bijna geen antwoorden gegeven. De makers exploreerden ook nog eens verschillende zijsporen. De vijf kinderen ontdekten onder andere nog andere groepen kinderen, gingen in de clinch met de geheimzinnige meester van de messen ontdekten dat de stad vol wilde dieren liep die zich, op zijn minst gezegd, zeer vreemd gedroegen.

Tot plots het antwoord op de vraag “Wat is er gebeurd?” werd gegeven: ze herinnerden zich plotsklaps allemaal hun dood. Ze bevinden zich dus in het hiernamaals. Zeer teleurstellend eigenlijk, want een beetje cliché. Al van in het begin bad ik tot de stripgoden dat deze kinders noch dood zouden blijken, noch in coma lagen, noch in “Lost” verzeild geraakt waren.

In dit zesde deel wordt dat echter ruimschoots goedgemaakt. Schrijver Fabien Vehlmann overstelpt ons immers met een resem aan nieuwe mysteries en vragen. En, zeer belangrijk: het houdt allemaal steek. Als de kinderen dood zijn, waar zijn ze dan nu? De hemel? De Hel? Het vagevuur? Waarom zijn er geen dode volwassenen? Wat is er aan de hand met die dieren? Waarom zijn er enkel kinderen die In deze tijd gestorven zijn?

Vehlmann gooit ook minder esoterische balletjes op. Zo ziet één van de personages, Dodji, per ongeluk dat de rug van een ander personage, Edwige, vol littekens staat. Hoe die daar komen? Dat zal iets voor een volgend album zijn vermoed ik. Dat alles wordt op zeer subtiele wijze gemixt tot een zeer smakelijk geheel. Meeslepend, als het ware.

De plotlijnen zijn niet het enige dat de reeks zo sterk maakt. Vehlmann weet als geen ander de karakters van de kinderen uit te werken en geeft een goed beeld van hoe onbewaakt loslopende snotneuzen zich zouden gedragen.

In dit zesde deel komt het tot een confrontatie tussen twee groepen. De ene groep, die waarin onze hoofdrolspelers zich bevinden wil uitzoeken hoe de vork aan de steel zit, de andere groep gedraagt zich, vooral onder input van hun met fascistische trekjes getooide leider Saul, als een bende egoïstische kinderen. Ze bedenken een “spel” waarin ze hun symbool op gebouwen zetten. De andere groep mag die gebouwen dan niet meer betreden want anders komen ze op hun terrein.

De groep van onze hoofdrolspelers heeft geen andere keuze dan meedoen want Sauls groep is veel talrijker. Langzaam maar zeker beginnen de zaken uit de hand te lopen. Als de groep van Saul eerst enkel een piemel op iemands voorhoofd tekent om die te vernederen zien we nog wat typische kinderachtigheid. Maar van zodra geweren en dergelijke hun intrede doen en in de pollekes van kinderen met een nog onontwikkeld moraliteitsbesef terecht komen ontspoort de zaak volledig.

Er is ook humor aanwezig in het verhaal. Zo proberen de kinderen een herdenkingsmis te houden voor hun eigen overlijden. Die loopt al gauw uit op theologische discussies tussen de aanhangers van verschillende religies. Maar dan wel discussies op het verfrissend naïeve niveau van kinderen. Nog een pluspunt aan de serie: er werd duidelijk moeite gedaan om verschillende rassen, religies en dergelijke meer in het verhaal te verwerken. Zonder dat het clichés of excuusnegers worden.

Over de tekeningen heb ik nog niet veel gezegd. Het volstaat eigenlijk om te zeggen dat die van Gazzotti zijn, de tekenaar van Soda. Vakwerk dus. Helder verteld, duidelijke emoties, flitsend wanneer de actie erom vraagt en bij wijlen ook zeer grappig.

Deze reeks is, zonder omhaal, één van de beste Europese stripreeksen van het moment.

Alleen nr. 6 – De 4,5^de dimensie

Tekst: Fabien Vehlmann

Tekeningen: Bruno Gazzotti

Kleur: Usagi

SC – € 6.50