Lekker gek

“Rood Gras” komt in vele gedaanten: een voorpublicatie in Zone 5300, een website: www.roodgras.nl, de eerste aflevering van dit boek dat uitkwam bij Bries en nu dit tweede deel bij uitgeverij Syndikaat. Toch is de kans groot dat u (als Belg) nog nooit van deze gagstrip gehoord heeft en dat is een regelrechte schande.

Op het eerste zicht is dit een strip van dertien in een dozijn: vrij knullig getekende strookjes van drie prentjes met een grap op het einde. Niet echt iets spannends of nieuws zou je dan denken. Niets is echter minder waar. Rob van Barneveld, die de strookjes bedenkt en tekent, biedt iets wat men nergens anders vindt: een mix van absurditeit, dromerige fantasie, humor en ook andere emoties. Emoties die men meestal als negatief ervaart bovendien. Emoties zoals eenzaamheid, gemis, angst en dergelijke meer.

Daarmee onderscheid van Barneveld zich al van een groot deel van het deelnemersveld, maar we zijn er nog niet. Wat “Rood Gras” pas echt uitzonderlijk maakt is de saus die van Barneveld er overheen kiepert: kinderlijke naïviteit met af en toe een likje melancholie. De onderwerpen van zijn grappen kennen geen grenzen: sneeuwmannen die vriendelijk vragen of ze eens van je toilet gebruik mogen maken, stukken lucht die worden uitgeknipt en meegenomen als souvenir, een heel watermeer als gast op een trouwerij, … De wereld van “Rood gras” is er één zonder grenzen.

Deze aanpak zorgt voor een bitterzoete smaak bij het lezen. Wie op zoek is naar een bulderlach, sarcasme of ironie, zal van een kale reis thuis komen. Het werk van van Barneveld wekt eerder meewarrig hoofdschudden met een meegaande glimlach op dan dat het rechtdoor voor de pure grap en grol gaat. En zo is het goed. Je kunt immers op zijn minst zeggen dat dit eens iets anders is en verandering van spijs doet eten.

Van Barneveld voegt aan elke grap een titel toe. Soms is de titel enkel dat: een titel die niets bijdraagt aan de grap, maar af en toe wordt die titel echter als vehikel gebruikt om de pointe of de inhoud van de grap over te brengen. Dit is al gedaan voor van Barneveld uiteraard, maar zoals bij vele zaken gaat het erom om origineel met zo’n stijlelement of technisch truckje om te gaan en op dat gebied slaagt van Barneveld met vlag en wimpel.

De knullige tekenstijl is te nemen of te laten. Of van Barneveld in staat is om een naakte à la Rembrandt te schilderen en zijn technische kunde verstopt achter deze kinderlijk aandoende beelden of niet doet er niet toe. Wat telt is dat de stijl past bij de sfeer. En let op: hoewel simpel ogend is deze stijl niet simpel na te doen en hoewel universeel lijkend heeft deze stijl, bij nadere studie, weldegelijk een eigen handtekening.

Een miniem minpuntje is dat van Barneveld niet echt consequent is in zijn leestekens. Titels krijgen soms een punt en soms ook niet. Idem met de dialogen. Dit kan gezien worden als deel van de frisse onbezonnenheid van de strip en zal enkel echte kommaneukers irriteren. Wat echter wel echt vervelend is bij het lezen is de plaatsing van sommige tekstballons. Die maakt dat je soms de foute ballon eerst leest en dat haalt je wel een beetje uit de sfeer. Gelukkig gebeurt dit maar een enkele keer.

Rest ons enkel nog te melden dat dit tweede deel, in tegenstelling tot deel 1, in full color is én minder kost. In deze tijden van crisis kunnen we dat zien als een ware heksentoer.

Maar laat u vooral niet over de streep trekken door een lagere kostprijs. De reden om dit boek te kopen is simpeler: het werkt vernieuwend, hartverwarmend en mondhoekkrullend.

Rood Gras Nr. 2 – Vannacht is mijn vriendin in een ijsje veranderd

Rob van Barneveld

Uitgeverij Syndikaat