Vreemde Eend

It’s fantasy, but not as we know it! Voor mensen die het Donjonuniversum van Trondheim en Sfar niet kennen: een korte uitleg.

De donjon in dit verhaal is een kasteel met een rijke geschiedenis van monsters, helden, magiërs, plunderaars en dies meer. De verhalen rond de donjon zijn opgesplitst in verschillende reeksen. In “Ochtendgloren” wordt de jeugd van de huidige eigenaar, en dus het verleden, besproken, in “Zenit”, over het heden, wordt de eend Herbert geïntroduceerd en in “Avondschemer” gaan de verhalen over de toekomst, wanneer Herbert als “De zwarte heer” over de donjon heerst.

In de reeks “Monsters” wordt telkens een personage uitgebreider besproken. Ingewikkeld? Wacht nog even…

Deze “Donjon Monsters nr. 4” vormt samen met “Donjon Monsters nr. 3” en “Donjon Avondschemer nr. 103” een trio dat over dezelfde gebeurtenissen gaat, telkens vanuit het standpunt van een ander personage.

Kan u nog volgen? Nee? Dan nu het goede nieuws: al die voorkennis is handig om verwijzingen en dubbele bodems te begrijpen maar is eigenlijk niet nodig. Dit album kan zonder problemen apart gelezen worden. Het zou me echter niet verbazen dat u als lezer nadien naar de stripwinkel holt om de twee andere albums te bestellen.

De reeks Donjon is immers niet zomaar fantasy, Donjon is fantasy met een hoek af. Een eerste leuk gegeven is dat de personages, wanneer ze geen monsters zijn, dieren zijn. Dat hebben we uiteraard al veel gezien, bij Blacksad en bij Canardo bijvoorbeeld, maar in Donjon gaat men toch een stapje verder. Zo is één van de hoofdpersonages een rode mier die even groot is als een normaal manspersoon. Awel, ik vind dat grappig.

Ook zeer grappig zijn de fantasyclichés die Sfar en Trondheim (De twee schrijvers en, voor andere delen ook de tekenaars: Trondheim voor “Zenith”, Sfar voor “Avondschemer) op de hak nemen. Het schrijversduo weet daar steeds een absurde draai aan te geven. Meestal doen ze dat juist door vergelijkingen te trekken met hoe echte mensen in het echte leven op een vergelijkbare situaties zouden reageren. Een voorbeeldje: als Herbert een ander personage probeert te bereiken met een glazen bol dan gaat bij dat andere personage die bol af zoals een GSM zou rinkelen. Dat andere personage heeft bezoek, bestempelt het gerinkel als “geluidsvervuiling” en reageert: “Negeer het, het houdt wel op.”

De plot dan, die draait vooral rond Herbert, de zwarte heer waarvan sprake. Herbert is zijn verantwoordelijkheden beu en wil er eigenlijk gewoon vanonder. Dat zet kwaad bloed bij sommige van zijn luitenanten en die zetten vervolgens allerlei plannen en mechanisaties in gang om zelf de macht te grijpen. Naast lollig is de strip dus tevens spannend.

Actieliefhebbers en van monsterslovers allerhande komen ook aan hun trekken. Tekenaar Blanquet tekent cartoonesk, met zeer losse pols en kleurt heel kleurrijk in, maar slaagt er in om, ondanks die aspecten van de strip, zeer bloederige en soms zelfs angstaanjagende scènes te tekenen. Hij legt bovendien zeer veel inventiviteit aan de dag en weet originele monsters uit zijn pen tevoorschijn te toveren.

En dan nog even een heel belangrijk punt: de vertaling is top. In die zin zelfs, dat je op geen enkel moment de indruk hebt dat je een vertaling zit te lezen. Bij vele vertalingen van strips sluipt er soms toch een soort houterigheid of hier en daar een te letterlijk vertaald zinnetje in het eindproduct. Hier niets van dat alles maar vloeiende en swingende dialogen. De vertaler werkt uiteraard met goed bronmateriaal maar toch: een pluim voor de heer Van der Heide.

Deze strip is, zoals alle delen van de reeks, een aanrader. Deze recensie is niet bedoeld voor mensen die Donjon al kennen want die zullen dit nieuwe deel met haast en spoed op de kop tikken. Als u Donjon nog niet kent, en wat u hier leest bevalt u, dan kan u eigenlijk gelijk welk deeltje aanschaffen. Verslaafd wordt u toch.

Donjon Monsters nr. 4 – De zwarte heer

Tekst: Joann Sfar & Lewis Trondheim

Tekeningen: Stéphane Blanquet

Vertaling: Frits Van der Heide

Uitgeverij L