Bejaard

Jean Van Hamme, bekend van XIII, Thorgal, Largo Winch en nog ’t één en ’t ander begint oud te worden. Wayne Shelton is, naast Largo Winch, nog de enige reeks die hij helemaal zelf schrijft, de andere schrijft hij met hulp of zelfs helemaal niet meer.

Wayne Shelton is een avonturier die op zijn laatste benen loopt. Toeval?

Het is goed mogelijk dat Van Hamme zijn ouderdomsdemonen wil bestrijden met het schrijven van Wayne Shelton, maar wat betekent dat voor de strip zelf?

Het hoofdpersonage van deze strip is iemand die voor een oude, cynische avonturier moet doorgaan. Het verhaal opent zelfs met een doktersbezoek alwaar de behandelende arts Wayne waarschuwt dat hij geen al te zware inspanningen mag leveren omdat zijn hart dat niet zal aankunnen. (Van Hamme telefoneert naar de lezers dat er een scène in deze strip zal zitten waarin Shelton juist dat zal moeten doen)

Shelton, de antiheld, is in principe een doetje want natuurlijk weten we allemaal wel dat hij eigenlijk een (figuurlijk dan) goed hart heeft. Van Hamme legt zelfs een beetje teveel de nadruk op dat antiheroïsme. Iedereen die Shelton ontmoet lijkt commentaar te moeten leveren op zijn zogezegde emotionele afstandelijkheid. Op de duur begint dat een beetje tegen te werken omdat je als lezer al snel begint te denken aan echte antihelden zoals John Constantine of Philippe Marlowe. Echte mannen quoi? Soit, dat gepalaver zorgt toch alvast voor 1 grappige oneliner van Shelton: “Dit is niet de Scepter van Ottokar en ik ben Kuifje niet.” Ik heb een beetje gegniffeld.

Het verhaal van deze strip is er één van dertien in een dozijn. Zei het wel een goed dozijn. De prinses van een fictief Europees ministaatje komt op bezoek in Brussel. Omdat er allerhande opvolgingsperikelen gaande zijn tussen haar en haar broer, de kroonprins, wordt gevreesd voor een aanslag op haar leven. En laat nu net Honesty, de los-vaste scharrel van Shelton, na twee druppels haarverf, als even zoveel druppels gelijken op Hare Hoogheid. Zou Honesty, alstublieft, dankuwel, de plaats niet willen innemen van Hare Hoogheid om de bliksem af te leiden bij eventueel onweer?

Gelooft u het nog? Hopelijk wel want de actie en de plottwists in deze strip zijn van hetzelfde kaliber. En toch heb ik van deze strip genoten. Dit is een strip voor de liefhebbers die kunnen beschikken over een suspension of disbelief van Goliathallures. Van Hamme blijft een meesterlijk schrijver als het gaat over compleet over the toppe actie en gekonkel allerhande. Je moet er enkel wel voor zijn.

De tekeningen van Denayer zijn okay en worden fris ingekleurd. Af en toe zijn ze wat statisch, maar zo erg als bij Vance is het nog niet. Je mond valt nooit open van oprechte bewondering van de tekenkunsten van Denayer, tenzij je kickt op levensecht afgebeelde auto’s en techniek, maar ze doen hun werk en vertellen het verhaal. Denayer lijdt verder spijtig genoeg aan een ziekte die zich recent onder de tekenaars van commerciële stripalbums lijkt verspreid te hebben: “laat-ik-hier-geen-achtergrond-tekenen-want-ik-heb-geen-zin-de-inkleurder-lost-dat-wel-op”-itis.

Fans van Van Hamme en van actie uit de losse pols zullen zich aan dit album geen buil vallen. Al de rest wil ik niet horen klagen. Ik ben er zeker van dat u nog niet alles van Tardi, Pratt of Hergé in huis hebt. Koop die dan.

Wayne Shelton nr. 9 – Hare Hoogheid Honesty

Tekst: Jean Van Hamme

Tekeningen: Christian Denayer

Kleur: Bertrand Denoulet

Dargaud