Allegorie van de grot

De Witte Termiet is een Italiaanse reeks die “stormenderhand” Europa aan het veroveren is. Toch volgens de uitgeverij zelf. Ik denk dat dat meer iets zegt over Europa dan over de strip zelf.

Toegegeven: de strip is prachtig getekend. Patrizio Evangelisti heeft zeer goed naar Richard Corben gekeken en doet zelfs geen moeite om dat weg te steken. Actie, sciencefiction technologie, monsters en meisjes, Patrizio werkt ze allen op zeer geslaagde wijze uit.

Positief ook is de uitwerking van het hoofdpersonage. De Witte Termiet ziet er sexy uit, maar haar anatomie wordt niet overdreven. Geen gigantische borsten dus om eenzame stripnerds te lokken. Een verademing.

Psychologisch is deze dame ook vrij goed op papier gezet. Het meisje brengt de eerste 18 jaar van haar leven door in een wereld die een illusie blijkt. Ze leeft, zonder het te weten, volledig afgesloten van de buitenwereld en heeft enkel het gezelschap van een leermeester, een kuikenachtig huisdier en een robot die fungeert als moederkloek. Wanneer ze uiteindelijk uit haar gevangenis ontsnapt, reageert ze geloofwaardig op de ontdekking van de waarheid. Ze is in paniek. Bovendien is haar personage ook een geloofwaardige puber: nukkig en koppig, naïef en nieuwsgierig.

Dat is andere koek die lekker smaakt. Er zijn al genoeg stoere helden. Dat wil niet zeggen dat De Witte Termiet zich niet uit de slag kan trekken. Ze doet dat met verve en dus ook met originaliteit.

Mooie tekeningen en een goed hoofdpersonage. Wat schort er dan aan de rest? Om te beginnen is de hele opzet een beetje cliché. Een onderwatervolk en een landvolk zijn al eeuwen in oorlog. Een ziekte breekt uit onder beide volkeren en beide volkeren beschuldigen het andere volk van het introduceren van deze aandoening.

De Witte Termiet wordt als kind gevonden in een vreemd ruimteschip waarvan we hier en daar de hint krijgen dat het aan de gemeenschappelijke voorouders van de twee volkeren toebehoorde. Het DNA van De Witte Termiet zou wel eens de sleutel kunnen zijn om de ziekte te genezen. Niet bijster origineel allemaal. Dat hoeft niet altijd, zolang de actie spectaculair is. Daarmee zit het dan weer wel snor. Ontploffingen, gevechten, bloed en darmen. Allen aanwezig in grote getallen.

Misschien echter iets te hoge getallen. Het grootste deel van dit boek bestaat uit actie. Daar valt van te genieten, zoals gezegd, dankzij de fantastische tekenstijl maar de plot verdwijnt totaal op de achtergrond. En dat is meteen mijn grootste verwijt aan het adres van de makers.

Dit boek is het afsluitende deel van een trilogie maar het eindigt met een einde dat iets te open is. Er worden geen antwoorden gegeven op tal van vragen die de makers de lezers opsolferden in de vorige delen. Hoe zit het met die ziekte? Wordt die genezen? Wie of wat waren die voorouders? Hoe zit het met de speciale krachten van De Witte Termiet? Niets komen we daarover te weten. En dat is in hoge mate irritant.

Men zou verwachten dat dit misschien een eerste trilogie is, die later vervolgd zal worden maar deze strip werd in de oorspronkelijke taal, het Italiaans, gepubliceerd in 2007. Over een vervolg vind ik nergens informatie.

Nogmaals een voorbeeld dat een prachtig getekende strip met een minder scenario soms door de mazen van het net kan glippen en een bestseller kan worden. Als stripscenarist stelt me dat droef te moede.

Witte Termiet, Derde Boek – Jacht zonder genade

Tekst: Marco Bianchini & Marco Santucci

Tekeningen & kleur: Patrizio Evangelisti

Uitgeverij L